CESAR VALLEJO
EL POETA A SU AMADA
Amada, en esta noche tú te has crucificado
sobre los dos maderos curvados de mi beso;
y tu pena me ha dicho que Jesús ha llorado,
y que hay un viernes santo más dulce que ese beso.
En esta noche clara que tanto me has mirado,
la Muerte ha estado alegre y ha cantado en su hueso.
En esta noche de setiembre se ha oficiado
mi segunda caída y el más humano beso.
Amada, moriremos los dos juntos, muy juntos;
se irá secando a pausas nuestra excelsa amargura;
y habrán tocado a sombra nuestros labios difuntos.
Y ya no habrá reproches en tus ojos benditos;
ni volveré a ofenderte. Y en una sepultura
los dos nos dormiremos, como dos hermanitos.
Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τι ό ν ε ι ρ ο πάλι κι αυτό; Μα ήθελα να 'ξερα, maestro, επίτηδες το κάνετε; Τα τελευταία ποιήματα κι ειδικά το συγκεκριμένο είναι σκέτη πρόκληση-πειρασμός!!Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά είμαι πτώμα στην κούραση, δεν είμαι σε θέση να το μεταφράσω τώρα αμέσως και ως συνέπεια δε θα μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχα. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, έχω ελαττώματα: πάνω απ' όλα μεταφραστικούς ψυχαναγκασμούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καληνύχτα μου κι επιφυλάσσομαι!
@ ελενα: Μη βιάζεσαι! Ο Βαγιέχο μπορεί να (σε) περιμένει! Κράτα τις μεταφράσεις σου σε κανά τετράδιο! Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή