ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (15.6.1933 – 2.11.2007)
ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Θα ενέδιδε κανείς σε μιαν Απόδρα-
(όχι ακριβώς «απόδραση» - «Φυγή»…)
Ήμασταν, τότε, ερωτευμένοι σφόδρα·
να κατακτήσουμε, έτσι, ό λ η τη Γή.
Γινόταν λόγος για χειμερινό δρα-
ματολόγιο (Έντα Γκάμπλερ… Μάκβεθ… Γυ-
ρισμό στο Στεπαντσίκοβο…) Και … φόδρα
δεν είχαν τα παλτά… Μόν’ μια κραυγή
συμπλήρωνε το cast…: «Πού είν’ τα Θηρία;
και πού είν’ η Ορμή για την Ελευθερία;»
Πότε-πότε ξυπνούσε· αλλά και τότε
κανείς δεν ήξερε, με ακρίβεια, πότε,
κι αφηνόντουσαν όλα για το έτσι, όταν
το πλήρωμα του χρόνου –λέει- θα ’ρχόταν.
Από το βιβλίο: Νίκος Παπαδόπουλος, «In modo misto genuino», ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 2005, σελ. 115.
Στην εικόνα o πίνακας του František Kupka The Beginnings of Life (New York Public Library Gallery), που ο εκλιπών ποιητής εθαύμαζε.
Το Γατί
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι η μοίρα θα 'θελα στο σπίτι μου να φέρει:
μια γυναίκα γνωστικιά να 'χω για ταίρι,
ένα γατί να τριγυρνάει μες στα βιβλία,
τα φιλαράκια μου χειμώνα-καλοκαίρι,
διότι, ερωτώ, μπορεί κανείς χωρίς φιλία;
σ. 19, Το συναξάρι των ζώων, Guillaume Apollinaire, μετάφραση Νίκος Παπαδόπουλος, εκδόσεις Καστανιώτη-Διάττων, Αθήνα, 2001.
Και τούτο του Παπαδόπουλου. Ίσως το πιο προσωπικό του ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ
1900-1944 (22 ΙΟΥΛΙΟΥ)
Το ποίημα αυτό δεν πρόκειται να μείνει –
είναι, όπως λένε, "περιστασιακό".
Εδώ γύρω, παλιά, είχε ένα καμίνι
που 'βγαζε Αρχαίους Θεούς αρματωμένους
με κεραυνούς. Σήμερα με φακό
ψάχνεις να βρεις τα ερείπια του τεμένους.
Όταν πήγαν τον Θεό μου στην αγχόνη,
εγώ ήμουν μόλις έντεκα χρονώ.
Στο σπίτι είχε "περσέψει" ένα κουπόνι,
κι αβγάτισε ολωνών μας η μερίδα…
(Το "νέο" το βρήκαμε κάποιο πρωινό
σε –"γερμανόφωνη"– μια εφημερίδα…)
Να πω ακόμη ότι όσοι από μας γνωρίσαμε τον Ν.Π. το χρωστάμε αποκλειστικά στους φίλους του, τον Γιώργο τον Κεντρωτή, τον Δημήτρη τον Αρμάο, τον Τίτο Πατρίκιο, τον Γιώργο Κοροπούλη που έβαλαν μπροστά και φρόντισαν την έκδοση του βιβλίου του. Τώρα θα μας τον θυμίζουν τα γελαστά του ποιήματα.
@ τουκιθεμπλόμ & κουτσουρέλιος: Να είστε καλά, φίλτατοι. Ο Νίκος είναι μέγας ποιητής - ευτυχώς πρόλαβε και είδε τυπωμένα τα ποιήματά του. Έχει και άλλα - κυρίως ελευθερόστιχα. Ελπίζω να τα βρούμε (κάπου τα έχει καταχωνιάσει...) και να τα εκδώσουμε. Το ότι (θα) το ήθελε είναι βέβαιο, καθότι (υποτίθεται ότι) τα "εδούλευε". Τίποτα δεν "εδούλευε", και το ξέρω καλά. Τα είχε τελειωμένα. Μου είχε απαγγείλει από μνήμης σχεδόν το σύνολό τους. Εξ άλλου ο Νίκος πάντα από μνήμης απάγγελνε - και τα δικά του και τα των άλλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μιαν επαινετική κριτική που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ ήταν κατενθουσιασμένος.
@ κουτσουρέλιος (ειδικά): Είχα σκοπό να αναρτήσω σήμερα το ποίημά του που μου έστειλες. Παρόλο που το έστειλες, το αναρτώ πάραυτα.
"Σου μοιάζω, θάλασσα - βρίθω φωνών και εγώ από μηχανής ήχων που με διαπλέουν. Και πλοία μου; Τα έτη που έζησε κανείς."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Γριβάδι
ο κυπρίνος δηλαδή
Μες στα διβάρια με τις λασπουριές όπου αναδεύετε/ γριβάδια μου εκεί έχετε αράξει και μακροημερεύετε./
Σας ξαστοχάει άραγε ο θάνατος; Έχει διαλείψεις/ με τις μουτσούνες σας, ρε σεις, βουρκόψαρα της θλίψης;
ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
(Τα ανωτέρω από το Συναξάρι των Ζώων).
ΤΑ ΣΕΒΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ!
@ Lapsus digiti: Χαίρομαι που αρέσει σε τόσους ο Απολλιναίρ του Νίκου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπου θλίψης διαβάστε χλίψης...(Ακούσιο το λάθος.)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Lapsus digiti: Το είδα, αλλά είπα να μην το "σχολιάσω". Ευχαριστώ για την ευαισθησία σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή