ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
ΓΡΑΦΟΜΗΧΑΝΗ
Τικ, τακ-τακ, τσαφ, κρουτσουντόκ, ντοκ-ντοκ, πλιτς,
κι η μέρα, κλοπ, ντροπ, κ’ η μέρα πάει χαμένη
με φραγκοδίφραγκα στα βρώμικα παγκάρια, φραγκ, ντριγκ,
με πείνα, με λύσσα, με μάταιη απληστία για τις απρόσιτες βιτρίνες
και σπάνε γρήγορα τα νύχια, λυώνει το κρέας, σχεδιάζονται τα κόκκαλα
σαν πλήκτρα χαλασμένου πιάνου, φαγωμένα δάχτυλα
απ’ την πλύση, την έλλειψη μιας άλλης σάρκας, φαγωμένα
απ’ αυτόν τον γεμάτο στρόντιο 90 άνεμο, κραυγές πνιγμένες,
κάποιο παλιό χαστούκι, την καινούργια γραβάτα του προϊστάμενου,
τις καλτσοδέτες που σφίγγουν κάτω από το γόνατο, την πρόωρη
εμμηνόπαυση. Όταν σκοτώθηκε ο Αργύρης, τότε που πέφταν όλμοι
κ’ οι πρόσφυγες πλημμύριζαν τον έρημο σταθμό
μη με κρατάτε, ούρλιαζε, αφήστε με να σκοτωθώ, αφήστε με,
αφήστε κύριε τα τάλληρά σας, τον ξάπλωσαν στο παρατημένο πιάνο
κάποιος πάτησε τα παράφωνα πλήκτρα, τσαφ-κρακ,
δεν πειράζει κύριε, εύκολα σβήνεται ένα λάθος
αφήστε το καπέλο σας, που πια δεν έχει στόμα και μυαλό
μου φαίνεται πως μοιάζω στο καπέλο σας, το καπέλο, τοκ,
τοκ-τοκ, πέφτουν τα δόντια μου σαν κουρελιασμένα πλήκτρα
ορθώνονται τα μαλλιά σ’ άγρια σύρματα, μοχλοί ξεφρενιασμένοι
των άλλων οι έτοιμες κουβέντες, ταινίες των λέξεων, καρούλια,
σβήνεται εύκολα μια ζωή, η γομολάστιχα, το αντίγραφο,
αφήστε κύριε το καπέλο σας, τα κόκκαλα της νύστας,
τα κοκ, τακ-τοκ, χροκ, ξεγρόκ.
Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 89, Μάιος 1962, σελ. 538.
Παρμένο από τις σελίδες του φίλου Νίκου Σαραντάκου.
Anne Sexton
ΑπάντησηΔιαγραφή(1928-1974)
I am not lazy.
I am on the amphetamine of the soul.
I am, each day,
typing out the God
my typewriter believes in.
(απόσπασμα από την πρώτη στροφή του "Frenzy Analysis.")
***
The Typewriter Holds Itself Tightly
I want to write you a letter, but I’m trapped in your mouth. / I want to scream at you, /or scream your name holding the mute button.
I want to paint you a landscape in the letters of your name, / that shade of blue steel like water in angry eyes; / ice that melts when I kiss you. A frozen window-shade that sometimes/ breaks the timing chain of our synchronous ways.
I want to run up and grab you like a stranger on a train; / laying battery tracks in charcoal black pencil stains of time past that / stagger forward like old photographs./ I want to hold your secret places, warm my hand in your shadows. / Wear you like a poncho and time you like a clock.
I want to make love to your similes. Diagram your knees/ with my future tense. I want to tie a ribbon in your hair, around my forehead/ so our faces will always touch. / A kiss like the hands of the clock. /Only a second away, now it’s here. /Only a second away, now it’s here. / Reminded by the hint of your lips to live/ in the moment.
I want to tell you I love you in a way that no one has ever thought of/ with hands, or eyes, or tongue. Not just “I love you”, but…. “I would wrestle the sun/ to be tied up in your dress, made slave to the way to the way of your mouth.”/ Like your bottom lip, I’m the lonely half of one - undone by a kiss.
I want to write clichés in your hair. /Trite confessions of love and sin that begin in flowers and end in your/ laughter. / To sit naked with you in public, /and hold your hand. /Because sometimes things are so overwrought that we build fences, / so complicated that we need to get back to simple defences, “I love you.”
I paint promises on your skin in oil, storm your lavender like the Bastille. /You teach me to lie still, listen to democracy cry “Revolution! Revolution! ”/I rinse you in watercolours with my words, / coat you in sweat like lemonade to my sandpaper thirst.
I hold you and cry love like a martyr. /You smile lightning from the trees, laughing/ when I cry out “what have you done?”/ You strike me, split me, make me whole. You/ finish my sentences, and rebuild my bridges from ash. You/ make me as willing to love as the child I once was.
Zachary Kluckman (1974- )
Υ.Γ. Δεν είναι ζάχαρη το ποίημα του Zachary;
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΑΣ!
@ lapsud digiti: Ευχαριστούμε για τις δύο συνδρομές.
ΑπάντησηΔιαγραφή