ΜΗ ΕΓΓΙΖΕΤΕ!

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ ΑΠΑΝΩ: ΤΟ ΡΟΔΟ

Και σαν το βέλο πέφτει οχ της νυχτός τα μάτια
κι οι ουρανοί γελούν γαλήνιοι κι αίθριοι, πάλι κα-
θαρόν ανεί το ρόδο τον καλό του κάλυκα
στης δρόσου την αχνότρεμη άστραψη, και τ’ άτια

του αγέρος προσκαλεί να μπουν μες στα παλάτια
τού στήθους τού χαριτωμένου του και στ’ άλικα
να χρεμετίσουν χρώματα –τα ερωτοχάλικα
βαρώντας– πως ε δ ώ περσεύουν τα γινάτια.

Τα φύλλα και τα νάματα όλα εκεί τριγύρω
από χαρά θροΐζουν, κρούοντας λες λαούτο,
κι οι Νύμφες πλένουν τους μανδύες τους στο μύρο.

Μα δες τί μας λαλούν τ’ αγκάθια του με νύξη:
«Αφ’ ούλα τ’ άνθια το τρανότερο είν’ τούτο.
Θνητοί, κανείς μην κοτήσει να τ’ αγγίξει!»


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Αφιερώνεται στη μνήμη του Νίκου Παπαδόπουλου, με τον οποίο είχαμε συμμεταφράσει από τα ιταλικά τις «Εξ απροόπτου ρίμες» του Διονυσίου Σολωμού, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Υψιλον / βιβλία.