RAINER MARIA RILKE
Η ΜΝΗΣΤΗ
Αγαπημένε, φώναξέ μου. Φώναξέ μου δυνατά!
Και μη μ’ αφήνεις, τη μνηστή σου, στο παράθυρό μου τόσην ώρα
να κάθομαι. Στις γέρικες αλέες με τα πλατάνια τώρα
δεν ξαγρυπνά πια το φεγγάρι, που ’ν’ στη χάση:
Κι εγώ, να ξέρεις, έχω αδειάσει.
Μα πια δεν έρχεσαι στο νυχτωμένο σπίτι, να σου φέξω,
μες στη φωνή σου να με κλείσεις και να σε φιλήσω,
γι’ αυτό και πρέπει, με τα χέρια μου από το περβάζι μου έξω
νερό να γίνω εγώ, να τρέξω
του σκοταδιού τους κήπους να ποτίσω.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου