ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ

VICENTE HUIDOBRO

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ

Του ήλιου ήμασταν οι εκλεκτοί
Και δεν καταλαβαίναμε ότι
Οι εκλεκτοί ήμασταν εμείς του πιο ψηλού αστεριού
Και πώς ν’ ανταποκριθούμε δεν ξέραμε στο δώρο του
Φόβος από ανικανότητα
Το νερό μάς αγαπούσε
Το χώμα μάς αγαπούσε

Δικά μας ήσαν τα δάση
Η έκσταση ήταν ο δικός μας ο ολόδικός μας χώρος
Το βλέμμα σου ερχόταν με το σύμπαν αντιμέτωπο
Το κάλλος σου ήταν της αυγής ο αντίλαλος
Τα δέντρα αγαπούσαν την άνοιξη
Μια θλίψη είμαστε τώρα μεταδοτική
Θάνατος πριν έρθει η ώρα μας
Και η ψυχή δεν νογάει πού βρίσκεται
Ο χειμώνας στα κόκαλα ξέμεινε χωρίς αστραπή
Και όλα αυτά επειδή εσύ αγνοούσες η αιωνιότητα τί είναι
Κι ούτε καταλάβαινες την ψυχή της ψυχής μου

Καθώς έπλεε μες στην ομίχλη καθισμένη
Στον θρόνο τού λαβωμένου αετού της απεραντοσύνης

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.