SALVATORE QUASIMODO
ΣΤΟ
ΦΩΣ ΣΟΥ ΝΑΥΑΓΟΣ
Στο
φως ου γεννιέμαι ναυαγός,
εσπέρα
με διάφανα νερά.
Με
φυλλωσιές γαλήνης
καίει
παρηγορημένη η πνοή του αέρα.
Από
τους ζωντανούς ξεριζωμένος
–καρδιά
εγώ προσωρινή–
είμαι
ένα μάταιο όριο.
Το
τρομερό σου δώρο
του
λόγου, Κύριε,
επιμελώς
υπομειώνω.
Ξύπνησέ
με απ’ τους νεκρούς:
όλοι
έχουν λάβει τη γη
και
τη γυναίκα τους.
Εσύ
με κοίταξες μέσα μου,
μες
στο σκοτάδι των σπλάχνων μου:
κανείς
δεν έχει τη δική μου απελπισία
μες
στην καρδιά του:
είμαι
ένας άνθρωπος μόνος,
μια
κόλαση ολομόναχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου