ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΜΠΡΕΧΤ

FRANCO FORTINI (1917-1994)

ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΜΠΡΕΧΤ

Μια τρομερή καταιγίδα

τύλιγε όλο τ’ απόγευμα από παντού

τις στέγες· ύστερα ήρθαν αστραπές και χείμαρροι.

Το μάτι μου είχε κολλήσει σε κάτι στίχους από τσιμέντο

    και γυαλί

που ’χανε μέσα στους ανθρώπινα μέλη ανάκατα με κραυγές

    και με πληγές

ακόμα και δικές μου, και των οποίων ήδη επιζώ. Παίρνοντας

    προφυλάξεις και κοιτάζοντας

πότε τα χτυπημένα κεραμίδια και πότε τοπ στεγνό χαρτί

άκουγα να πεθαίνει

ο λόγος ενός ποιητή ή ν’ αλλάζει και να γίνεται

μι’ άλλη φωνή, μα όχι για λογαριασμό μας. Οι καταπιεσμένοι

είναι καταπιεσμένοι και ήσυχοι, οι καταπιεστές ήσυχοι

μιλάνε στα τηλέφωνα, το μίσος είναι πλέον ευγενές, κι εγώ

    ο ίδιος

νομίζω πως δεν ξέρω ποιανού είναι το φταίξιμο.

Να γράφεις, παραγγέλλω εις εαυτόν, και να μισείς

ό,τι με τρόπους γλυκούς οδηγεί στο τίποτα –

οι άντρες και οι γυναίκες και οι σύντροφοί σου

νομίζουν επίσης πως δεν ξέρουν. Μεταξύ των εχθρών σου

γράφε και το δικό σου όνομα. Η καταιγίδα

πέρασε πιά, και πέρασε με έμφαση. Η φύση

για να μιμηθεί τις μάχες είναι πάρα πολύ αδύναμη. Η ποίηση

τίποτα δεν αλλάζει. Και τίποτα δεν είναι βέβαιο – εσύ γράφε

    ωστόσο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

**********************

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΜΠΡΕΧΤ

          στη μνήμη του Φράνκο Φορτίνι

Ενώ με μεταφράζεις (μού ’πε ο Μπρεχτ μες στ’ όνειρό μου),

σε βλέπω που κολλάς στις λέξεις μου με αδιαλλαξία.

Αν λέξεις σκέψεις πρόσθετες δικές σου, στην αξία

των στίχων μου θα πρόσθετες αξία. Το υλικό μου

για μπούσουλα και δείχτη δές το. Και όχι με του νόμου

τη νόρμα ή τις συνέπειες. Κι εγώ την αταξία

εξ άλλου επρέσβευα παντού, και πάντα υπεραξία

ιδεών αντλούσα μέσ’ απ’ τη διαλεκτική του δρόμου.

Γι’ αυτό σου λέω: μ’ αρέσει η προδοσία του κειμένου·

μου αποδεικνύει πως σε βάθος μ’ έχεις καταλάβει.

Εν αμφιβόλω θέτε τα γραπτά μου, προκειμένου

τη γλώσσα μου να βάλεις στη δικιά σου να μιλήσει!

Σ’ αυτό όσοι από ποιητική νογάν δεν βλέπουν βλάβη.

Εσύ γνωρίζεις την καλύτερη για μένα λύση.

  Τί λέω εγώ το πιάνει αυτός που θα με αμφισβητήσει·

  τους όμοιους μας τούς νοιάζει νά ’ν’ ελεύθεροι, όχι σκλάβοι.