ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ
ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ – ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ
Σε θάλασσα καλοκαιριού που ανάσκελα
Λυμένα πια τα μέλη και ανασαίνοντας
Aλμύρα ήλιου, ολόκληρος
Στο δαχτυλάκι το μικρό της άνωσης
Λιώνει το βάρος του μυαλού
Με απέραντο πορτοκαλί σκοτάδι που όρμησε
Ώς τις κλειδώσεις
Τί εύκολα
Καθώς αδειάζει κάθε ιδέα
Κι ανάστροφα
Ρουφάει την αόρατη ευφροσύνη
του –να– μην
Ώσπου ολοκάθαρα:
Σε θάλασσα καλοκαιριού που ανάσκελα
Λυμένα πια τα μέλη και ανασαίνοντας
Aλμύρα ήλιου, ολόκληρος
Στο δαχτυλάκι το μικρό της άνωσης
Λιώνει το βάρος του μυαλού
Με απέραντο πορτοκαλί σκοτάδι που όρμησε
Ώς τις κλειδώσεις
Τί εύκολα
Καθώς αδειάζει κάθε ιδέα
Κι ανάστροφα
Ρουφάει την αόρατη ευφροσύνη
του –να– μην
Ώσπου ολοκάθαρα:
«Δεν σκέφτομαι – άρα υπάρχω»
αστράφτοντας
καρφώθηκε στη σκέψη μου
η σκέψη.
Από το βιβλίο: Αντώνης Φωστιέρης, «Ποίηση, 1970-2005», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2008, σελ. 296.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου