ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
ΑΣΜΑ
Έβγα ν’ ακούσης το πουλί,
που μες στον κήπο κλαίει:
Την απιστία σου λαλεί
την συμφορά μου λέγει.
Και το ακούνε τα κλαδιά,
τα λούλουδα τ’ ακούνε,
και τους μαραίνετ’ η καρδιά,
και πλέον δεν ανθούνε!
********************
ΑΣΜΑ
Σαν την αστέρευτη πηγή,
που βουρβουλά μες στα βουνά,
τα δάκρυά μου στην σιγή
κατρακυλούν παντοτινά.
Κάμνουν ταις πέτραις μαλακιαίς,
οργόνουν μάρμαρα γερά,
και σταις βαθιαίς των αυλακιαίς
βλαστάνουν λούλουδ’ ανθηρά.
Μόν’ η καρδιά σου δεν μπορεί
να λυγισθή ν’ απαλυνθή·
μόνο σ’ εκείνη την σκληρή
ολίγη αγάπη δεν ανθεί!
********************
ΑΣΜΑ
Τα’ άνθη που μ’ έχεις χαρισμένα,
δεν εμαράθηκαν ακόμη.
Ήσαν πιστότερ’ από σένα
κι από την άστατή σου γνώμη.
Τάχω τηρήσει στην θωριά τους
με τα γλυκά φιλήματά μου·
τώρα μου πίνουν για δροσιά τους
τα άφθονα τα δάκρυά μου.
Όταν στερέψουνε κ’ εκείνα,
τότε θα ταύρουν μαραμένα.
Τότε τα ρόδα και τα κρίνα –
θενά τα θάψουνε μ’ εμένα!
Από το βιβλίο: Γεώργιος Βιζυηνός, «Ατθίδες Αύραι», Προλεγόμενα
Γιώργος Μπλάνας, Εκδόσεις Ερατώ, Αθήνα 2006, σελ. 191-193.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου