ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΙΕΡΟΠΑΙΣ (1920-1945)
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΤΟΠΙΟ
Εδώ οι χακί στολές κι αντίκρα οι πράσινες,
στο δάσος κάποιο ελάτι πού καιγόταν...
Θολό το φεγγαρίσιο φως... και υπόκωφο
το σκάψιμο απ’ το λάκκο π’ ανοιγόταν.
Κι έπειτα σκιές, προσεχτικές, που γλίστραγαν
στο χιόνι, μαυρισμένο τόπους-τόπους
κι έπειτα σκιές προσεχτικές κουβάλαγαν
τάχα σακιά γιομάτα, τάχα ανθρώπους.
Βαθιά σιωπή στα παγωμένα ακρόδασα
τις νυχτιάτικες ώρες κυβερνούσε
και πότε-πότε μια φωνή απ’ τα ακρόδασα
σαν ένας βόγκος μακρινός ξυπνούσε.
Κι αυτοί με τα σπασμένα πόδια σέρνονταν,
με τα σπασμένα χέρια, περπατούσαν
κι οι λαβωμένοι στην κοιλιά. Νερό! Νερό!
Ρούφαγαν μια γουλιά και ξεψυχούσαν.
στο δάσος κάποιο ελάτι πού καιγόταν...
Θολό το φεγγαρίσιο φως... και υπόκωφο
το σκάψιμο απ’ το λάκκο π’ ανοιγόταν.
Κι έπειτα σκιές, προσεχτικές, που γλίστραγαν
στο χιόνι, μαυρισμένο τόπους-τόπους
κι έπειτα σκιές προσεχτικές κουβάλαγαν
τάχα σακιά γιομάτα, τάχα ανθρώπους.
Βαθιά σιωπή στα παγωμένα ακρόδασα
τις νυχτιάτικες ώρες κυβερνούσε
και πότε-πότε μια φωνή απ’ τα ακρόδασα
σαν ένας βόγκος μακρινός ξυπνούσε.
Κι αυτοί με τα σπασμένα πόδια σέρνονταν,
με τα σπασμένα χέρια, περπατούσαν
κι οι λαβωμένοι στην κοιλιά. Νερό! Νερό!
Ρούφαγαν μια γουλιά και ξεψυχούσαν.
Εδώ οι χακί στολές κι αντίκρα οι πράσινες
κι ανάμεσα η παιδιάτικη γαλήνη
των σιωπηλών μαρτύρων π’ αναπάυονταν
στην άκαρπη κι αιώνια αδελφοσύνη.
Από το βιβλίο: «Λευτέρης Ιερόπαις – Μια παρουσίαση από τον
Γιώργο Μαρκόπουλο», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 1999, σελ. 40-41.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου