ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΜΥΛΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΜΥΛΟΣ

ΜΝΗΜΕΣ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ

Πήγαινε σ’ εταιρείες διαλυμένες

Κτίρια ετοιμόρροπα, μέσα δυο-τρεις

Καμώνονταν πως δούλευαν.

«Θέλετε να εκσυγχρονιστεί, η επιχείρησή σας;

Ο ανταγωνισμός δυναμώνει

Πάμε πια, μπρος ή πίσω, μόνο...»

Και καύσωνας, σαράντα είπανε

Με τη γραβάτα του, ένα μπουκαλάκι νερό στο αυτοκίνητο

Κουτούλαγε στα εμπόδια, μπας και πάψει να ζαλίζεται.

«Ποτέ δεν προγραμμάτισες

Ποτέ δεν είχες και δεν πάλεψες για τις επιλογές σου.»

Δεν πολυκαταλάβαινε τις διαδρομές από διευθύνσεις

Ξανάπαιρνε απ’ το δρόμο: «Είμαι τώρα έξω από ένα οικόπεδο.»

Στην επιστροφή που και που, ακολουθούσε καμιά γάτα

Έπαιρνε κάτι από το αιλουροειδές της

Ξέχναγε για λίγο παραπατήματα, κρύους ιδρώτες

Γέλαγε...

Παρέα, βλέπεις.

Η αληθινή πόλη αναπνέει απ’ το μπετόν της

Τα υπόλοιπα είναι γραφικότητες.

Βάλανε στο ίδιο μέρος να φυτέψουν το νεκρό, ενός παιδιού.

Δίπλα σ’ αυτή την εταιρεία.

«Κοίταξε συμπτώσεις!»

Το παιδί δεν είχε διαβάσει, ποτέ μάλλον

Ήταν ένα αδιέξοδο παιχνίδι οργής

Τσαντίστηκε αλλά στ’ αλήθεια και πολύ.

Το γάζωσαν στα σύννεφα

Ενώ ήταν ανήμπορος, ξαπλωμένος.

Πουλάω καλά –τους λέω– δε μιλάω πολύ

Ακούω πρώτα.

Δεν είμαι –λέει– εργάτης

Είμαι ένας που οδηγεί, μετά παραπατάει

Κοιμάται, σαν επιστρέφει.