Η ΕΓΚΑΥΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ


[ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ...]

Κάπου στο βάθος σκοτεινή ουλή το άλλοτε ποτάμι
σημάδι πως η μνήμη κατέβαινε ώς τη θάλασσα
σκοτεινό ποτάμι το χειμώνα παραμίλημα
σκοτεινότερα φυλλώματα στο πλήρωμα των αισθήσεων
τα υπολείμματα των χρόνων μας, στουπιά, κατράμια,
σάπια ξύλα με το λιγοστό κιννάβαρι των ποντοπόρων
στην παραλία του μεγάλου κόσμου ούτ’ ένα σκάφος.

Ήσουν εκεί με το αίμα και τη λεπτομέρεια
τα μεγάλα μάτια να βαθαίνουν, άδειες μνήμες
αδειάζοντας το φως του κόσμου, το παρόν
επιστρέφοντας στον κόσμο σκοτεινότερη κατάφαση·
ήταν τα πρώτα επιτύμβια, προσηλωμένα
η εγκαυστική του χρόνου όταν ο έρωτας ξαναγυρνά
ανύμφευτος, στα βλέφαρα σκοτωμένο φως
τόσο λευκό που μαύρισε η σελίδα
τυφλό τοπίο στην τυραννία των εποχών.



Από το βιβλίο: Διονύσης Καψάλης, «Ακόμη μια φορά», Άγρα, Αθήνα 1986, σελ. 10.