Δευτέρα 19 Μαΐου 2008
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΡΕΪΝΑΛΔΟ ΑΡΕΝΑΣ ΣΗΜΕΡΑ - ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ
REINALDO ARENAS
DE MODO QUE CERVANTES ERA MANCO
De modo que Cervantes era manco;
sordo, Beethoven; Villon, ladrón;
Góngora de tan loco andaba en zanco.
¿Y Proust? Desde luego, maricón.
Negrero, sí, fue Don Nicolás Tanco,
y Virginia se suprimió de un zambullón,
Lautrémont murió aterido en algún banco.
Ay de mí, también Shakespeare era maricón.
También Leonardo y Federico García,
Whitman, Miguel Ángel y Petronio,
Gide, Genet y Visconti, las fatales.
Ésta es, señores, la breve biografía
(¡vaya, olvidé mencionar a san Antonio!)
de quienes son del arte sólidos puntuales.
(La Habana, 1971)
Το ποίημα μου το έχει στείλει από καιρό η εικονιζόμενη κ. Jessica Alba, μαζί με το δημοσιευόμενο εδώ wall paper (κάν'τε κλικ απάνω του και θα δείτε καλύτερα!).
Ετικέτες
ισπανοφωνη ποιηση,
ΣΟΝΕΤΤΟ,
ARENAS (REINALDO)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Έτσι μου είστε και οι δυο;
ΑπάντησηΔιαγραφήVoila, Messieurs..!!
Η βιογραφία των μεγάλων
Λάθη ο Θερβάντες έκανε στο τάνγκο,
ο δε Μπετόβεν, κλέφτης, λωποδύτης.
Γκόνγκορα: απ’ όλα τα φρούτα έτρωγε μάνγκο
κι ο Προυστ; Ε, τώρα! Τοιούτος, μπήχτης.
Ναι, τύραννος ήτανε και ο Νικολά ο Τάνκο
και η Βιρτζίνια Γουλφ, αυτόχειρ, θύτης∙
ο Λωτρεμώ ξεψύχησε πα’ σε έναν πάγκο
και ο Σαίξπηρ –και εκείνος!- μεγάλος γλύφτης.
Ποιον άλλον θέλετε; Λεονάρντο, Γκαρθία,
Γουίτμαν, Μιχαήλ Άγγελο, Πετρόνιο,
Ζιντ, Ζενέ ή Βισκόντι; Καθάρματα.
Αυτή είναι, κύριοι, η βιογραφία
(άντε, μου τη γλίτωσε ο Αντόνιο)
των μεγάλων στις τέχνες και τα γράμματα.
Μείνατε, έτσι; Πολύ το χαίρομαι! :ο)
Ωραία ποιήματα σας στέλνει η νεαρά Τζέσικα!...για κουλούς και κουφούς!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ elena & locus solus: Σας ευχαριστώ και τους δύο για τις προσφορές και τα σχόλιά σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ. Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑαα...δάσκαλε, θα θυμώσω! Εμείς σχόλια κάνουμε, εσείς διατί σιωπάτε; Είπα: "Voila, Messieurs". Έπρεπε να τονίσω ιδιαιτέρως ότι ο ένας εκ των "δύο" είστε εσείς;
Τα σέβη μου!
@ elena: Έχεις έναν... αναχρονισμό και ένα λάθος. Τάνγκο και Θερβάντες δεν πάνε - το πρώτο είναι πολύ μεταγενέστερο του δευτέρου. Αυτό είναι ο αναχρονισμός. Το λάθος έγκειται στο "τοιούτος, μπήχτης". Δεν μένω στη ρίμα, διότι αρκούσε το "τοιούτος" νοηματικά. Αν θες διπλώσεις το νόημα, Θα πεις "τοιούτος, αδερφάρα ή αδερφούλα ή αδέρφω" ή -μιας και ο λόγος περί "Προύστ"... αι, ας μην τα λέω όλα εγώ. Αυτά. Κατά τα άλλα, εκπλήσσομαι με τον συνδυασμό ταχύτητας και αποτελεσματικότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαχυτήτα, δε θα πει τίποτα! Γιατί...ναι μεν στείλατε το ποίημα το πρωί, εγώ όμως το είδα το απόγευμα μετά από ώρες ταξιδιών και μαθημάτων. Όταν δε είδα περί τίνος πρόκειται...δύο επιλογές είχα: ή να γελάσω ή να κλάψω. Οπότε διάλεξα την πρώτη, για την οποία δε θα χρειαζόμουν 365 μέρες, αλλά πολύ λιγότερο (εσείς περιμένατε ήδη ώρες) κι έδωσα στο ποίημα μια...κωμική χροιά. Εξού και τα προβλήματα που επισημάνατε. Τα παραδέχομαι. Τουλάχιστον, όμως, μπήκα στο μάτι του Μένανδρου που όλο μου βάζει εύκολα (και δεν είμαι και γαλλομαθής)! Θα τον βάλω και εγώ να ψάχνει το πρωτότυπο μιας μετάφρασής μου, να δούμε! Του το φυλάω..(από πέρυσι που μ' έβαλε να μεταφράσω αντίστροφα ένα ήδη μεταφρασμένο τραγούδι-θυμάστε;) Πού είναι όμως; :ο)
@ elena: Το μεσημέρι που είδα τον Μένανδρο του είπα ότι σου βάζει δύσκολα. Το παραδέχτηκε γελώντας. Ήμουν βέβαιος ότι θα ενεργούσες πάραυτα. Και εν πάση περιπτώσει, δεν σε εμποδίζει τίποτα να "δουλέψεις" λιγάκι το ποίημα - και άλλα προηγούμενα. Έτσι γίνεται με όλους μας. Πού είναι ο Μένανδρος; Θα εμφανιστεί...
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμ, δεν τον βλέπω να εμφανίζεται...
Μόνο όταν τον συμφέρει, μου φαίνεται.. :ο)
Την καλημέρα μου και στους δύο!
Έλενα, μου άρεσε πάρα πολύ και μπράβο. Άφησες τον εαυτό σου ελεύθερο και τον ρυθμό να σε οδηγήσει και βγήκε όλη η αιρετική και φιλοπαίγμων διάθεση του ποιητή. Οι αναχρονισμοί στην ποίηση να πείτε του κ Καθηγητή σας είναι αποδεκτοί, όπως και όλα, αρκεί να εξυπηρετούν το πραγματικό συναίσθημα. Ίσως στη μετάφραση να μην είναι αποδεκτοί, αλλά εσύ εδώ έκανες ποίηση και όχι μνετάφραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι επειδή δεν έχω υπομονή να περιμένω μέχρι αύριο για να σου δώσω το δώρο για τη γιορτή σου και επειδή μέχρι να το ποστάρει ο Κεντρωτής μπορεί το αύριο να έχει έρθει, στο στέλνω από σήμερα. Μπορείς να το ανοίξεις... δεν θα βρεις βέβαια κόσμημα μέσα στο κουτί (και δεν περιμένω φιλοφρονήσεις του τύπου: "μα κοσμήματα είναι αυτά που γράφετε")
ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΑ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ
Εν πλήρει επιγνώσει και με σώας τας φρένας
και μια ματιά σου μοναχά θέλοντας να σου κλέψω
θα περπατήσω θαρρετά στη μέση της αρένας
κι ένα Αργεντίνικο τανγκό τον ταύρο θα χορέψω
Την κόκκινη την μπέρτα μου, ο άνεμος την πήρε
και γω χυμώ ξοπίσω της, να την προφτάσω τρέχω
και στην κερκίδα επάνω εσύ κι ο Αλτολαγκουίρε
και παραδίπλα σιωπηλός κοιτάζει ο Βαγέχο
Στέκομαι, υποκλίνομαι στη μέση της αρένας
και το καπέλο μου ψηλά πετάω να το πιάσεις
σαν ένα στίχο μυστικό του Ρείνάλντο Αρένας
μα κράτα μόνο τη στιγμή και μην τη μεταφράσεις
Εύχομαι χρόνια πολλά και ό,τι καλύτερο στις σπουδές σου και τη ζωή σου
Αγαπητέ Μένανδρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήεντάξει, δε θα πω ότι είναι κόσμημα γιατί, αν και χειροποίητο, δεν είναι από ασήμι και τα αγαπημένα μου κοσμήματα πλοιρούν και τις δύο προϋποθέσεις. :ο)
Αυτό που θα πω είναι ότι το δώρο σου είναι το καλύτερο από αυτά που θα λάβω και το ξέρω εκ των πρωτέρων. Επίσης, χωρίς υπερβολή, είναι το πιο όμορφο δώρο για τη γιορτή μου που μου έχουν κάνει ποτέ..Σ'ευχαριστώ!
Έτσι, λοιπόν, εννοείται ότι θα πιάσω το καπέλο σου και θα σου το πετάξω ξανά πίσω! Μετά την πρώτη έκπληξη κι απογοήτευση, θα αισθανθείς τα πόδια σου να κόβονται, καθώς θ' ανακαλύψεις μέσα σ' αυτό, κρυμμένο, ένα σημείωμα τόσο δα.. Το σημείωμα αυτό θα λέει:
"Αν κάνει καλό καιρό
το τραμ θα πάρουμε με τις σερπαντίνες
θα περιμένουμε το μικρό σκούρο αυτοκίνητο
που βιαστικό γλιστρά ανάμεσα σ’ ένα σύννεφο από φύλλα.
Αν κάνει καλό καιρό
θα φτάσουμε ως τη γωνία
κι εκεί ένα λεωφορείο άδειο θα αναμένουμε
(αδιάφορο το πού, αδιάφορο το πόσο θα αργήσει).
Θα καθήσουμε στο τελευταίο κάθισμα
και μέσα από τα τζάμια του
θα βλέπουμε τον κόσμο να γυρίζει.
Τον κόσμο βυθισμένο
τον κόσμο σαν μια ρόδα πράσινη αεικίνητη
με τα κλαδιά της να χτυπά
το καταφύγιό μας,
το κρυστάλλινο και ιπτάμενο.
[...]
(Reinaldo Arenas)
Και παρακάτω:
Τρεις άγγελοι
Παραμένω στη σκιά μου, μα από αυτήν ξεπροβάλλουν,
τη λαλιά σου σαν ακούσουν, τρεις άγγελοι.
Πίσω από κάμποσα βράχια ψηλά κρυμμένοι,
έναν θησαυρό φυλούσαν.
Στο ίδιο μέρος σμήνος ξεχύθηκε
θορυβώδες μελισσών,
πύρινο δαχτυλίδι,
αστραπιαίο πάνω στα μέτωπα.
Τόξο έγινε η θάλασσα για τα βέλη
των ουράνιων αυτών ακολούθων.
Και η φωνή σου ήταν ρόδο,
περήφανο στους ώμους μου απάνω,
με το φως της στων πέταλων το σχήμα."
(Manuel Altolaguirre)
Και μιας και μιλάμε για αγγέλους, καληνύχτα θα σου πω με μια αγγελική φωνή. "Angel" από τη Sarah McLachlan. Προτείνω την εκδοχή που υπάρχει στο YouTube από τη linhvu3010.
Καληνύχτα..