ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ ΑΜΑΥΡΟ ΑΝΘΟΔΟΧΗΣ

STÉPHANE MALLARMÉ


[Ô SI CHÈRE DE LOIN ET PROCHE ET BLANCHE]

Ô si chère de loin et proche et blanche, si
Délicieusement toi, Méry, que je songe
À quelque baume rare émané par mensonge
Sur aucun bouquetier de cristal obscurci.
Le sais-tu, oui ! pour moi voici des ans, voici
Toujours que ton sourire éblouissant prolonge
La même rose avec son bel été qui plonge
Dans autrefois et puis dans le futur aussi.
Mon cœur qui dans les nuits parfois cherche à s’entendre
Ou de quel dernier mot t’appeler le plus tendre
S’exalte en celui rien que chuchoté de sœur
N’était, très grand trésor et tête si petite,
Que tu m’enseignes bien toute une autre douceur
Tout bas par le baiser seul dans tes cheveux dite.


***********


ΣΟΝΕΤΟ

Ω τόσο εράσμια από μακριά, μα εγγύς μου και λευκή,
Μαίρη μου εσύ, που αναπολώ με τόσην ευφροσύνη
Σαν κάποιο κρύσταλλο αμαυρό ανθοδόχης που αναδίνει
Απατηλά μια σπάνιαν ευωδιά βαλσαμική.

Το ξέρεις, ναι! Για μένα χρόνια τώρα, χρόνια εσύ,
Πως το περίλαμπρο χαμόγελό σου παρατείνει
Το ίδιο ρόδο με τα’ ωραίο του θέρος που εμβαθύνει
Στο παρελθόν μα και στο μέλλον έπειτα μαζί.

Όταν τη νύχτα αναζητεί η καρδιά μου να μιλήσει
Ή κάποια λέξη τρυφερή στερνή να ψιθυρίσει
Δε βρίσκει παρά μ’ έξαρση να σε καλεί αδελφή.

Μέγιστος θησαυρός σε κεφαλή μικροπλασμένη,
Που μου διδάσκεις μι’ άλλη τέρψη διαφορετική
Μες στα μαλλιά σου απ’ το φιλί μόνο σιγά ειπωμένη.



Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης.
Από το βιβλίο: STÉPHANE MALLARMÉ, «Ποιήματα», Εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 1999, σελ. 33-34.