PAUL BOLDT

Η ΕΡΝΑ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

Σε καναπέ ντυμένον με μοχαίρ βλέπω ωραία

μεταξωτά νά ’χει ντυθεί και νά ’ναι τώρα εκείνη

δοχείο γεμάτο γύμνια, ενώ στον νου μου μού ’χει μείνει

των αποκρύφων σου η σκέψη, ωραία μου γραμματέα.

Θαυμάζω τί σκαρώνουν οι γυναίκες με μετάξι.

Το ξεφλουδίζω από τα γόνατα με ιερή ηρεμία,

τερπνά φιλιά βομβούν στου δέρματος γλυκά σημεία –

στην κλίνη εμάς αδυνατεί ο Μορφέας να υποτάξει.

Μεγάλη πια κοπέλα, τα μικρά σου στήθη ας γδύσω

να με κοσμούν. Το μυστικό στολίδι, στα κρυφά σου

μέρη, έχεις με τ’ αριστερό σου χέρι εκεί σκεπάσει.

Λες –έλεγα– το μόνο που φοράει να το χάσει;

Το μαύρο σου άνθος λες να μαραθεί απ’ το πλάκωμά σου;

Το χέρι εκεί της τράβηξα, απαλά να το φιλήσω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.