ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ

JORGE LUIS BORGES

ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ

Σε τούτη εδώ την ημερομηνία, τη μελλοντική για σένα,
οπού ο οιωνοσκόπος δεν κατάφερε να δει ούτε ότι

του μέλλοντος η απαγορευμένη μορφή μπορεί και βλέπει

μέσα στους ζέοντες πλανήτες ή στου ταύρου τα σπλάχνα,
ούτε ότι εμένα δεν θα μου κοστίσει τίποτα, αδελφέ και ίσκιε μου,
ν’ αναζητήσω στις εγκυκλοπαίδειες τ’ όνομά σου
και να βρω ποιά ποτάμια αντιφεγγίσανε
την όψη σου, που βρίσκεται σήμερα χαμένη στη σκόνη,
και ποιοί βασιλιάδες, ποιά είδωλα, ποιά ξίφη
και ποιά λάμψη της αχανούς Ουγγαρίας σου,
ανέβασαν τη φωνή σου πολύ ψηλά στο πρώτο-πρώτο άσμα.
Οι νύχτες και οι θάλασσες μάς χωρίζουν εμάς,
οι κοσμικές μετατροπές, τα κλίματα,

οι αυτοκρατορίες και τα αίματα,
μας ενώνει όμως εντελώς ανεξήγητα
ένας έρως μυστηριώδης για τις λέξεις,
τούτη η συνήθεια συμβόλων και ήχων.
Κάπως όπως με τον τοξότη του Ελεάτη,
έτσι κι ένας άνθρωπος μόνος, κάποιαν άδεια εσπέρα,
αφήνει να τρέχει δίχως τέρμα αυτή η απίθανη
νοσταλγία, που προορισμό της έχει κάποιον ίσκιο.
Ποτέ δεν θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο ο ένας τον άλλον,
ω πρόγονέ μου, που η φωνή μου δεν σε φτάνει.
Για σένα ούτε καν αντίλαλος δεν είμαι·
για μένα είμαι μια λαχτάρα, κάτι απόκρυφο,
ένα νησί με μαγείες και τρόμους,
όπως ίσως είναι όλοι ανεξαιρέτως οι άνδρες,
όπως ήσουν κι εσύ, αλλά κάτω από άλλα αστέρια.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.