ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΔΡΟΣΟΥ
ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ
Τη
νύχτα της αποκριάς, μείναμε σπίτι να ξεσκεπάσουμε τις ουλές μας.
Μια κόκκινη σερπαντίνα έραβε το δέρμα σου σακουλιάζοντας βίδες, κομφετί από θρυμματισμένα κόκκαλα και την ζωή σου καρφωμένη επάνω σε πλάκες.
Εγώ,
μια κωμική βασίλισσα σε ένα άρμα χωρίς ρόδες.
Σταυρωμένη να παρακολουθώ κάθε χρόνο, να περνά η γιορτή μπροστά από τα μάτια μου.
Εκείνο το βράδυ, τα φιλιά σου αναγνώρισαν το παρελθόν μου και τα δάκτυλα μου ιχνηλάτησαν την εις Άδου κάθοδο της ψυχής σου.
Αλείψαμε τις πληγές μας με μέλι και γάλα, ήπιαμε δαίμονες ο ένας από την κύλικα του άλλου, ανάπνευσα τον πόνο σου, άνοιξες το στόμα σου να δεχτείς της αλήθειας μου το αντίδωρο.
Ποθήσαμε τόσο, τα σώματα να μας λυτρώσουν…
Ξημερώματα η πομπή έγινε στάχτη.
Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιος Μεγάλος Θεός κάηκε,
ο Καρνάβαλος
ή
ο Έρωτας.
Μια κόκκινη σερπαντίνα έραβε το δέρμα σου σακουλιάζοντας βίδες, κομφετί από θρυμματισμένα κόκκαλα και την ζωή σου καρφωμένη επάνω σε πλάκες.
Εγώ,
μια κωμική βασίλισσα σε ένα άρμα χωρίς ρόδες.
Σταυρωμένη να παρακολουθώ κάθε χρόνο, να περνά η γιορτή μπροστά από τα μάτια μου.
Εκείνο το βράδυ, τα φιλιά σου αναγνώρισαν το παρελθόν μου και τα δάκτυλα μου ιχνηλάτησαν την εις Άδου κάθοδο της ψυχής σου.
Αλείψαμε τις πληγές μας με μέλι και γάλα, ήπιαμε δαίμονες ο ένας από την κύλικα του άλλου, ανάπνευσα τον πόνο σου, άνοιξες το στόμα σου να δεχτείς της αλήθειας μου το αντίδωρο.
Ποθήσαμε τόσο, τα σώματα να μας λυτρώσουν…
Ξημερώματα η πομπή έγινε στάχτη.
Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιος Μεγάλος Θεός κάηκε,
ο Καρνάβαλος
ή
ο Έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου