ΣΤΟΝ ΓΙΟΧΑΝΕΣ ΜΠΡΑΜΣ

JORGE LUIS BORGES

ΣΤΟΝ ΓΙΟΧΑΝΕΣ ΜΠΡΑΜΣ

Στους κήπους σου εισβολέας είμαι, στη μοσκοβολιά σου

που με ασωτίας πνεύμα αφήκες στων πολλών τη μνήμη

για τα μελλούμενα. Αν προσπάθησα να πω τη φήμη,

τη δόξα εκείνη, που ύψωσαν στα ουράνια τα βιολιά σου,

αφήσει τό ’χω πια να σε τιμήσω, αφού βεβαίως

αυτή η αθλιότητα, που ο κόσμος όλος ονομάζει

–τί κούφιο τ’ όνομά της! – τέχνη, δεν αρκεί. Όποιος βάζει

σκοπό να σε τιμήσει εσένα, πρέπει νά ’ν’ γενναίος,

λαμπρός. Δειλός και θλιβερός εγώ είμαι. Αλήθεια, σάν τί

μπορεί να δικαιολογήσει την αποκοτιά μου,

την υψηλή χαρά να ψάλω με λόγια δικά μου

–φωτιά και κρύσταλλο– ψυχής ερωτευμένης σάν τη

δική σου. Η αισχρή η λέξη, η δουλική μου, μού απομένει

που ’ναι βλαστάρι κάποιας μου συλλήψεως και ενός ήχου,

αλλ’ όχι σύμβολο ή καθρέφτης ή κραυγή ενός στίχου.

Δικός σου ο ποταμός που ρεῖ και που για πάντα μένει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.