ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ ΕΡΗΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΥ

GEORG TRAKL

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ ΕΡΗΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΥ

Το σκοτεινό φθινόπωρο γυρνά· καρποί παντού, αφθονία,

ξεθωριασμένη λάμψη θερινών ωρών ωραίων· κάτι

γαλάζιο καθαρό από τσόφλι σάπιο βγαίνει· με αρμονία

στις πτήσεις των πουλιών οι μύθοι ηχούν, παλιοί, μα και γεμάτοι.

Πατήθηκε και το σταφύλι, το κρασί· η ήπια ηρεμία

στις μαύρες ερωτήσεις είναι με απαντήσεις πια γεμάτη.

Και να που εδώ κι εκεί σταυρός σε λόφο ερημικό κοιτάει·

στο κόκκινο το δάσος μέσα χάνεται ένα εκεί κοπάδι.

Το σύννεφο πάν’ απ’ της λίμνης τον καθρέφτη σεργιανάει·

των αγροτών απλές χειρονομίες ηρεμούν το βράδυ.

Η μπλε φτερούγα του βραδιού μια στέγη ανάπαλα ακουμπάει,

μια στέγη από άχυρο σκληρό, στο μαύρο χώμα δίνει χάδι.

Των άστρων ο εσμός στα φρύδια του κατάκοπου φωλιάζει·

σε κρύες κάμαρες θα μπει αθόρυβα η ταπεινοσύνη,

και αγγέλους, που πετιούνται σιγανά και ανάκουστα, τους μπάζει

η μπλε ματιά των εραστών, και γλυκοαντέχουν στην οδύνη.

Σφυρίζει το καλάμι, πέφτει σάψαλη μια φρίκη, στάζει

κατάμαυρη δροσιά, γυμνό βελανιδόδεντρο τη χύνει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.