ΠΟΙΗΣΗ

JAVIER VILLAURRUTIA (1903-1950)

ΠΟΙΗΣΗ

Ἡ συντροφιά μου εἶσαι καὶ σοῦ μιλάω

ἀπροετοίμαστος αὐτοσχεδιάζοντας καὶ κατὰ μόνας.

Σὲ κτίζουν οἱ λέξεις

ποὺ βγαίνουν μέσ᾽ ἀπ᾽ τὴ σιωπὴ

καὶ ἀπὸ τὴ στέρνα τοῦ ὀνείρου ὅπου βουλιάζω

σὲ πτώση ἐλεύθερη ὡσότου νὰ ξυπνήσω.

Τὸ μεταλλικό σου χέρι

σκληραγωγεῖ τοῦ δικοῦ μου χεριοῦ τὴ βιασύνη

καθοδηγώντας τὴν πένα

ν᾽ ἀφήνει ἴχνη στὴν ἀμμουδιὰ τοῦ χαρτιοῦ μου.

Ἡ φωνή σου, τσεκούρι ἠχητικὸ ποὺ ἀντιλαλεῖ,

εἶναι ἡ ἀνάκλαση τῆς φωνῆς μου στὸν τοῖχο,

καὶ στὸν καθρέφτη τῆς ἐπιδερμίδας σου

κοιτάω καὶ ὅλο κοιτάω

σὰν νά ᾽μαι ἐγὼ χίλιες φορὲς ὁ Ἄργος

ποὺ φρουρεῖ τὶς μακρὲς ποὺ σέρνονται στιγμές μου.

Ὡστόσο καὶ ὁ παραμικρὸς σὲ τρομάζει θόρυβος

καὶ σὲ βλέπω πῶς βγαίνεις ἀλλόφρονη

ἀπὸ τὴν ἔξοδο κινδύνου

ἢ ἀπὸ τῆς στέγης τὸ τζαμάκι,

ἀπ᾽ τοῦ πεζοδρομίου πάλι τὴ σκακιέρα

ἢ ἀπὸ τὴ σελίδα μέσα τοῦ καθρέφτη,

καὶ μ᾽ ἀφήνεις

χωρὶς σφυγμὸ πιὰ οὔτε φωνὴ καὶ δίχως ὄψη,

χωρὶς προσωπεῖο σὰν ἄνθρωπο γυμνὸ

στὴ μέση ἑνὸς δρόμου γεμάτου βλέμματα ἀνοιχτὰ

νὰ μὲ κοιτάζουν.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.