JIŘÍ ORTEN
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
Ἡ ποίηση, ναί! Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ πράμα
γιὰ πὲς τί θά ᾽θελες νὰ πρωτοκάνει;
Θὰ μπόραγε τυχὸν νὰ σὲ γλυκάνει,
κατάμονη ἂν ἐπλάνταζε στὸ κλάμα;
Ἀκοῦς: τὶκ-τὰκ χτυπάει· καὶ ἐν
τῷ ἅμα
τοῦ χρόνου
ἀπαίσια νιώθεις τὴν πλεκτάνη.
Ἡ ποίηση, ναί! Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ πράμα
γιὰ πὲς τί θά ᾽θελες νὰ πρωτοκάνει;
Τὸ ξέρεις ἴσως: κόβει μὲν ἡ λάμα,
μὰ ὁ λόγος τρέχει σὰ χαζὸ ροδάνι.
Σοῦ κλείνει κι ὁ Θεὸς τὸ στόμα. Τάμα
καὶ νὰ τοῦ κάνεις, κάν᾽ το, ἀλλὰ δὲν πιάνει.
Ἡ ποίηση, ναί! Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ πράμα
γιὰ πὲς τί θά ᾽θελες νὰ πρωτοκάνει;
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου