ΑΝΤΑΤΖΙΟ

LEOPOLDO LUGONES

ΑΝΤΑΤΖΙΟ

Τὸ κάρβουνο τοῦ ντελίριου, ποὺ μὲ θλίψη

ἀργὴ τὸ ταφικὸ στὰ βλέφαρα σεντόνι

στρώνει· μαύρη φράση μουσική, ποὺ ἑνώνει

τοὺς στεναγμοὺς μὲ παταλοῦδες στὰ οὐράνια ὕψη·

ξερὸ τὸ στόμα, καὶ ποθεῖ δροσιὰ νὰ γλείψει

ἁβρῶν καὶ νοτισμένων ροδοπέταλων· ἡ

λοξὴ χαρά, ὅμως, μὲ τὸν ἔρωτα φιλιώνει

στὰ χείλη τῆς συζύγου — ἐκείνην ν᾽ ἀναταμείψει

Πολλὰ τὰ θέματα — μὲ εὐδαιμονίας λέξεις

καὶ ματαιώσεων ρήματα: ἠχοπεριπλέξεις

μηνάει τὸ ταπεινό μου φλάουτο καὶ ἐγκώμια

τοῦ λόγου. Καὶ τὸ σούρουπο, μὲς στὴν πιρόγα,

τὸ χέρι βρέχει στὰ νερὰ ἡ καλή μου: φλόγα

πού, ὡς γλυκοτραγουδεῖ, ἄλλην της δὲν ἔχει ὅμοια.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.