ΓΙΑ ΟΠΟΥ ΤΑ ΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ

EUGENIO MONTEJO (1938-2008)


ΜΑΡΙΝΑ

Όταν ξαπλώνεις και κοιμάσαι στο δικό μου πλάι
και μι’ απαλή πνοή το στήθος σού κινεί, να μείνει
λέω στη ματιά μου και να σε κοιτάζει εκεί, στην κλίνη,
σαν νά ’σαι πλοίο που, δεμένο, πουθενά δεν πάει.

Ένας ρυθμός, που απλώνεται, μετά πισωπατάει,
κι είν’ ήρεμος κυματισμός μες στων αφρών τη δίνη,
ενώ στους θόλους του διαστήματος η νύχτα σβήνει
μαζί με τις βαρκούλες και τους μώλους τους, στα χάη.

Αυτό που βλέπω ξέρω πως, στ’ αλήθεια, είν’ καράβι
και πως μαζί του εμένα η ζωή μου τώρα μεγαλώνει
σε ορίζοντες αλαργινούς που το αχανές τυλίγει.

Καράβι, ναι, είναι – και μι’ ανάσα δίπλα μου με ανάβει.
Αδιαφορώ αν σαλπάρουμε ή όχι – υπέροχη ραστώνη!
Α υ τ ό με ταξιδεύει για όπου τα πανιά του ανοίγει!...



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.