ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΡΙΒΑΣ
ΜΙΑ ΔΕΣΜΗ ΑΧΤΙΔΕΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ,
XV (ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΑΡΜΠΟ)
Ράγισμα πάγων σε πολική ατέλειωτη μοναξιά
φλόγα του κίτρινου κερένιου ρόδου –
πάθος που ξέρει να μεταπλάθεται
τεφρή ουσία μυστική
πηλός στα χέρια του τεχνίτη.
Είν’ η σκιά σου καθώς σπαράζει
όμοια με τη ζεστή φτερούγα του πουλιού
σα μάτωσε το τρυφερό απάτητο χιόνι –
ομορφιά ευκίνητη σπασμωδική και σαν από κοράλλι.
Είν’ η σκιά σου
φωνή του ενδόμυχου δοκιμασμένου κόσμου
το αστάθμητο η απόχρωση
ο λυγμός των αποσιωπήσεων
η τομή που ξεχωρίζει
η αιχμή που θανατώνει.
Η ευγένεια η καλοσύνη χρωματίζουν τη μορφή σου
η αιθρία του χιονιού του κύκνου συμπληρώνει το μυστήριό της –
ένα με την ύλη του γλαυκού σαν ξημερώνει
ένα με το κόκκινο τριαντάφυλλο
στη μοναξιά του χειμωνιάτικου κήπου.
Giwrgo, exw akoma th "Desmh" tou Driva sto antitupo pou mou xarises prin deka xronia! Xaire!
ΑπάντησηΔιαγραφήY.G. Elpizw na proxwrhsei h ekdosh twn apantwn gia thn opoia mou milouses (stis ekd. Papaiwannou, an den apatwmai?)
Kallimachos
@ Kallimachos: Κάτι θα γίνει. Εγώ είμαι έτοιμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήAnte, nte! Me to kalo!
ΑπάντησηΔιαγραφήKall.
@ Kallimachos: Μην είσαι ανυπόμονος. Είσαι ακόμα νέος.
ΑπάντησηΔιαγραφή