ΚΑΤΙ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΥΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


DES YEUX DE JAIS

Στου Φλωμπέρ ένα κείμενο τό ’χω διαβάσει
(μάτια αχάτινα – αυτό παναπεί), και μ’ αρέσει
που μου εδόθηκε η χάρη επ’ εσχάτων εν Εδέσση
να γνωρίσω πως το σχήμα ετούτο έχει βάση

κ α ι στη ζωή. Την παρήχηση μού ’χουν διαυγάσει
οι ματιές μιας βουλγάρας τουρίστριας (και θέσει
και δυνάμει). Πλην είταν λειψό το πεσκέσι:
των βλεμμάτων παιχνίδι και μόνον. Στη χάση

της σελήνης συλλήβδην τη χάρη κερδίσει
είχα, μα τη χαρά εσαεί χάσει. Στα πρίμα
και στα μπάσα του νου μου σουρνόνταν (με ρέστους

μεινεσμένους τους πόθους, και νά ’χουν μαυρίσει
σαν αχάτης) ελπίδες της στάχτης, που –αχ, κρίμα!–
ξεφυσάγαν κρυώνοντας κάτι αναπαίστους.