MANUEL ALTOLAGUIRRE
LAS CARICIAS
¡ Qué música del tacto
las caricias contigo !
¡ Qué acordes tan profundos !
¡ Qué escalas de ternuras,
de durezas, de goces !
Nuestro amor silencioso
y oscuro nos eleva
a las eternas noches
que separan altísimas
los astros más distantes.
¡ Qué música del tacto
las caricias contigo !
**************************
ΤΑ ΧΑΔΙΑ
Τί μουσική θεσπέσια
τα χάδια μας!
Τι ακόρντα βαθιά,
τι οκτάβες τρυφερότητας,
δύναμης, ηδονής!
Η σιωπηλή αγάπη μας,
η σκοτεινή,
στις νύχτες μάς ανεβάζει τις αιώνιες,
αυτές που από εκεί ψηλά
τα άστρα ξεχωρίζουνε
τα πιο μακρινά.
Τί μουσική αγγέλων
τα χάδια τα δικά μας!
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.
Για τη μεταφράστρια
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλο χορδές και πλήκτρα το κορμί σου
όπου σ΄αγγίξω μουσικές ξεχύνονται
μια μουσική θεσπέσια τα χάδια μας
που ελεύθερα στο σώμα μας αφήνονται
Μεσ την αφή μου αφήνεσαι
και μελωδία γίνεσαι
Αφιερωμένο στη μεταφράστρια που παραπονιέται ότι έγινα ακριβοθώρητος. Κι αν μου χρωστάει κάτι να μου στείλει (τον Altolagouire προς έκδοση μήπως;)μπορεί να το κάνει στο papaioannouonline@hotmail.com
Προς το παρόν στέλνω βιαστικά με τη φωνή του Altolaguirre (και κάποιες -λίγες- αναγκαίες αλλαγές)τον προβληματισμό μου (πανανθρώπινος). Πάντως, επειδή το συγκεκριμένο ποίημα είναι κάπως μακάβριο, μπορείτε να "κρατήσετε" τις δύο μόνο πρώτες στροφές. Λοιπόν:
ΑπάντησηΔιαγραφήSOLO
Sólo sé que estoy en mí
y nunca sabré quién soy,
tampoco sé adónde voy
ni hasta cuándo estaré aquí.
Vestidα con vida o muerte
o desnudα sin morir,
en los muros de este fuerte
castillo de mi vivir
o libre por los confines
sepulcrales de los cielos,
desgarrando grises velos,
ignorante de mis fines,
no sé qué cárcel espera
ni la libertad que ansío,
ni a qué sueño dará el río
de mi vida cuando muera.
ΜΟΝΟ
Ξέρω μοναχά πως είμαι εντός μου
και ποτέ ποια είμαι δε θα μάθω∙
ούτε το δρόμο που απλώνεται εμπρός μου
ούτε ως πότε θα βρίσκομαι εδώ κάτω.
Τη ζωή ή το θάνατο ντυμένη
ή γυμνή χωρίς θανή,
πάνω στα τείχη ακουμπισμένη
του κάστρου αυτού που ‘ναι η ζωή
ή ελεύθερη στα σύνορα τριγύρω,
τα νεκρικά, των ουρανίων
σκίζοντας το βέλο μου το γκρίζο
αδαής των σκοπών μου των αγίων.
Αγνοώ ποια φυλακή με περιμένει
και ποια ελευθερία εγώ φοβάμαι.
Σε τι όνειρο ο ποταμός να ρέει
τον ύπνο τον αιώνιο σαν κοιμάμαι;
Θερμούς χαιρετισμούς!
Ωραία έκπληξη: 3 σε 1!
ΑπάντησηΔιαγραφή@λάμπρος τσουκνίδας:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού να δείτε κι αυτό. Για να μην ψυχοπλακωθούμε βραδιάτικα, στέλνω κάτι πιο...γλυκό με την καληνύχτα μου, το εξής:
Casida de la rosa
La rosa
no buscaba la aurora:
casi eterna en su ramo,
buscaba otra cosa.
La rosa
no buscaba ni ciencia ni sombra:
confín de carne y sueño,
buscaba otra cosa.
La rosa
no buscaba la rosa.
Inmóvil por el cielo,
buscaba otra cosa.
(Fede)
Κασίντα του ρόδου
Το ρόδο
δεν αναζητούσε την αυγή∙
αιώνιο, σαν να ήταν, στο κλαδί του επάνω,
κάτι άλλο αναζητούσε.
Το ρόδο
δεν αναζητούσε ούτε σιγουριά μα ούτε και ίσκιους∙
σύνορο σάρκας και ονείρου,
κάτι άλλο αναζητούσε.
Το ρόδο
δεν αναζητούσε ρόδο.
Ακίνητο στον ουρανό,
κάτι άλλο αναζητούσε.
(Ele)
@Μένανδρος:
Τώρα μάλιστα, πατσίσαμε! Σωστά; 2 για το 1, θα έλεγα..Ωραία η κασίντα, έτσι;
Καληνύχτα!