ΤΑΚΗΣ Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Χθες εδώ, σήμερα εκεί, σήμερα πουθενά,
το εκεί το ισοδύναμο με το Μηδέν, το Παν,
εξελιγμένο στο Μηδέν, και πάλιν εξ αυτού
του Μηδενός, το ίδιο το Παν, προχωρημένο
κατά την ίδια του διάλειψη. Σοφή
Δημιουργία. Σοφή και στείρα.
Από Στειρότητός σου ακούσαμε Φωνής
Ιδέα, είδαμε τα Ινδάλματα·
και όλα τους ήσαν της Ανυπαρξίας.
Μάταιο Περίβλημα, που με εμποδίζεις,
πώς να σε σπάσω. Πώς να πλησιάσω
τα αιώνια Όντα, τα ούτε εδώ ή εκεί,
τα ούτε χθες ή σήμερα, τ’ απροσμέτρητα,
τα εξουθενώματα της Ανοίας μας,
τα έσχατα των μηδόλως Όντων.
Από το βιβλίο: Τ. Κ. Παπατσώνης «Εκλογή Α΄, Ursa minor», Έκδοση Γ΄, Ίκαρος, Αθήνα 1975, σελ. 28.
Το ποίημα αυτό το στέλνω εγώ στην εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Eugenia Silva.
O Papatswnhs einai megistos poihths tou eikostou aiwna, pou -eutuxws gia auton- oi polloi ton agnooun.
ΑπάντησηΔιαγραφήAlla esu Giwrgo teleutaia ton timas deontws, kai malista kosmeis ta poihmata tou me fwtografies apolutou aisthhsiasmou! ... Euge!
Sou thumizw oti to aristourghma tou einai to poihma "Ta eis emauton". Elpizw na to diavasoume suntoma s' "etouto to alwnaki".
Kallimachos
@ Kallimachos: Δεχόμεθα παραγγελίες, τις οποίες εκτελούμε εν ευθέτω χρόνω. Χαίρε.
ΑπάντησηΔιαγραφή