Τετάρτη 4 Απριλίου 2007
Ο ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΟΚΙΜΟΣ
GARCILASO DE LA VEGA (1501 ή 1503-1536)
ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ
Γραμμένη μέσα είναι η μορφή σου στην ψυχή μου
μαζί μ’ εκείνα που ποθώ για σένα· εχτίστη
από σέ το άπαν των γραπτών, γλυκέ μου μύστη,
κι εγώ απλώς διαβάζω με άνεση δοκίμου
στον έρωτα – μα δεν το ξέρεις! Τακτική μου
είν’ τούτη, και μου δίνει τέρψη την ηδίστη:
αφήνομαι να με υποστυλώνει η πίστη
– πιστεύω στο καλό που δεν νοεί η λογική μου!
Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ – για τούτο μόνο·
στα μέτρα τέλεια της ψυχής μου είσαι κομμένη·
συνήθισε η ψυχή να σ’ αγαπά, και πάνω
εκεί για σέ ό,τι νιώθω συντηρώ και ομώνω:
για σέ γεννήθηκα, για σένα ζω, και μένει
για σένα πάλι, σαν πεθάνω, να πεθάνω.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Ετικέτες
ισπανοφωνη ποιηση,
ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ,
ΣΟΝΕΤΤΟ,
GARCILASO DE LA VEGA
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Χαίρετε! Τι οίστρος ειν' τούτος, δεν μπορώ ν' ανταπεξέλθω, μέρες που 'ναι... Ας είναι. Δε θ' αλλάξει κι ο ρυθμός του μπλοκίου για χάρη μου! Εγώ από πλευράς μου θα κάνω ό,τι μπορώ. Στέλνω λοιπόν το εξής ποίημα της Πολυδούρη, καθώς τα γραφόμενα (μεταφρασθέντα) περί γεννήσεως, θανάτου κι αγάπης, μου το θύμησαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο γιατί μ' αγάπησες
Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
(Οι τρίλιες που σβήνουν, 1928)
Αναμένω σχόλια (αφορμή για κουβεντούλα) επί του ποιήματος! Και πάλι, χαίρετε!
Το σχόλιό μου θα είναι να βάλω κι εγώ ένα ποίημα της Πολυδούρη. Αυτό που μου έστειλες, πάντως, ανήκει στα "αγαπημένα" μου. Ποστάρω κι εγώ σήμερα, λοιπόν, ένα συναφούς περιεχομένου.
ΑπάντησηΔιαγραφή