ΑΝΑΓΑΠΗΤΟΣ

ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ


ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΟΥΛΑ

Μικρούλα μου ξανθή, γαλανομάτα,
πές μου γιατί με το χαμογελό σου
με περεχάς, άμα σε δω στη στράτα,
και γίνεται φωτιά το μάγουλό σου;

Τάχα να λες, μικρή, πως, αν και γέρος,
δεν έσβησε από τα σωθικά μου η φλόγα;
Ή λες και μοιάζω χιόνια μες στο θέρος,
σταφίδα πλάγι στην αφράτη ρώγα;

Αχ, μην ξεχνάς πως μια και Χάρο νοιώση
ο αχόρταγος θνητός, στιγμή δε χάνει,
μόνο με βιά ζητάει να ξανανιώση,
μην τύχη και αναγάπητος πεθάνη.

Έτσι και το ποτάμι, όσο ζυγώνει
τη θάλασσα, αγριεύει και φουσκώνει.


Από το αθηναϊκό περιοδικό «Εθνική Αγωγή», έτος Γ΄, αριθ. 20, 15 Οκτωβρίου 1900, σελ. 317.