ΤΟ ΚΕΝΟ

FRANCISCO BRINES (1932)


Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

........................ Σε σας αδέρφια, φαντάσματα μελλοντικά

Στη Χαιρώνεια σ' αγάπησα. Ζούσαμε.
Μέσ' απ' το ρημαγμένο πλάκωμα ένας
θνητός αχνός: ήμασταν ζωντανοί.
Έχουν περάσ' οι αιώνες, κι άλλα μάτια
ατενίζουν τα ερείπια, άθικτα ακόμα.
Ποιος διάβηκε από δω; Μονάχα το άδειο
στον κάμπο αυτόν το ρούχο ήταν του χρόνου.

Στη Χαιρώνεια σ' αγάπησα. Ανέπαφη
της ανθρώπινης στάχτης μένει η ζέστη
και στο έρημο πρωινό σκιές από στήλες
πεσμένες κοίτονται, φλεγόμενα
σώματα υπήρξαμε στη σκιά του. Πόσος
θάνατος θά 'πρεπε να 'ρθεί, να σβήσει
τα ωραία σου νιάτα, να φυσήξει στα δικά μου,
τίποτα εδώ δε διάρκεσε, γυρέψαμε
να γρηγορέψουν οι καρδιές σα να 'ταν
μοναδικό της ζωής σημάδι.

Μες στο έρημο πρωινό, αγαπηθείτε,
τις καρδιές γρηγορέψετε σα να 'ταν
μοναδικό της ζωής σημάδι.

Μες στο έρημο πρωινό, αγαπηθείτε,
τις καρδιές γρηγορέψετε σα να 'ταν
μοναδικό της ζωής σημάδι.
Το μόνο που διαρκεί είναι το άδειο.


Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου