ΕΠΤΑ ΕΝΣΤΑΝΤΑΝΕ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΖΩΗΣ

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ


ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΜΑΡΚΙΖΑ

Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ' εκείνο το τοπίο της βροχής.

Όλα μού λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.

Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.


Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ

Ο χάρος βγήκε παγανιά
μες στη δική μου γειτονιά
κι από τον πολύ συλλογισμό
έχασε το λογαριασμό.

Κι από μια πόρτα χαμηλή,
κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά ο σιδεράς
και του είπε λόγια της χαράς.
Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά
μεσ' στη δική μου γειτονιά

Ο χάρος βγήκε παγανιά
και θέρισε μια γειτονιά
και έγινε μαύρος ουρανός
και ανεμοζάλη και καπνός.


ΟΙ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΙ

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
σαν ευτυχισμένη φωτογραφία,
λες και πως ξεφύγαν από μουσεία,
κάτι αγάλματά τους και ζωγραφιές.

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυό μας πάντα μαρμαρωμένοι,
τους κοιτάμε απ' το μπαλκόνι,
με κάποια λύπη σα νυχτώνει,
και λες πως κάτι μες στον κόσμο τελειώνει
- και τα χρόνια μας χαμένα,
στο άδικο μεγαλωμένα,
σαν τα φιλιά στον ουρανό μας σβησμένα.

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι,
βλέπουμε απ' τη φυλακή μας,
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σα να μην ήταν καμιά μέρα δική μας
- βλέπουμε απ' τη φυλακή μας,
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σα να μην ήταν καμιά μέρα δική μας.

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.


Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ Τ’ ΟΡΦΑΝΟ

Σ' αυτό το σπίτι τ΄ορφανό,
που δεν εγνώρισε ουρανό
ούτε και καλοσύνη,
ξανάρθες μια Παρασκευή
κι είχες την πίκρα τη βουβή
που μόνο ο κόσμος δίνει.

Στην ίδια πάντα τη γωνιά,
όταν σε πήραν σαν φονιά
κρέμασες το σακάκι,
και το καπέλο στο καρφί,
σαν να κρεμούσες μια ζωή
σφαγμένη στο σοκάκι

Και στο τραπέζι μια στιγμή
πάλι μοιράζεις το ψωμί
και το κρασί στα ίσια.
Μα αυτός ο τόπος που πονάς
μας διώχνει κι ας τον σεργιανάς
σα νύχτα πελαγίσια


ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Αν είναι κόσμος όμορφος
είναι και κόσμος ψεύτης
που μοιάζει σκοτεινό γυαλί
και σαν παλιός καθρέφτης.

Τα γράμματα μου γύρισες
χωρίς να τα διαβάσεις,
μα πες μου γιατί βιάστηκες
να με καταδικάσεις.

Στα χρόνια της υπομονής
δε μας θυμήθηκε κανείς.


ΧΡΟΝΙΑ ΣΑ ΒΡΟΧΗ

Άσε τις παρεξηγήσεις
σ' τό 'χω πει τόσες φορές,
μη γυρεύεις εξηγήσεις,
μη ζητάς αναφορές

Ο καημός σου είναι μαχαίρι
κι η αγάπη σου γυαλί,
κάποια μέρα κάποια ώρα
θα με κλείσεις φυλακή.

Χρόνια σαν βροχή μες στην άδεια μου ζωή,
μη μου φαρμακώνεις άλλο την ψυχή.
Χρόνια ορφανά μες στην ίδια γειτονιά,
μη μου φαρμακώνεις άλλο την καρδιά


ΩΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ

Παίζαν τα γραμμόφωνα
μες στα καφενεία
παίζαν το «Μινόρε της αυγής».
Κι έγραφα ασταμάτητα
τη δική σου ανία
και της σκοτωμένης μου ζωής.

Ώρα αναχωρήσεως
άκουγα για τρένα,
μόνο εγώ δεν πήγα πουθενά.
Σε όσα ξαναγύρισα
τά 'βρα που πεθαίναν
μέσα σ' έναν μίζερο βραχνά.

Κάποιοι φίλοι απ' το στρατό
κάποτε σου γράφουν
για τις δυσκολίες που περνούν,
κι είναι σαν γραμμόφωνο
που όσοι πόνοι να 'ρθουν
«φταίει η κοινωνία» θα σου πουν.