ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
[ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ...]
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Ένα ακόμα προς τιμήν του σημερινού αναρτημένου σας, από τη γνωστή σειρά του φίλου σας στιχουργού
ΑπάντησηΔιαγραφή(Α. Παπαϊωάννου)
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Επάνω στο τεραίν του Παραδείσου
Με χρώμα απ’ το φεγγάρι ασημί
Θα έρθουνε μαζί σου να βαδίσουν
Οι ποιητές που μείναν άσημοι
Μαζί μ’ αυτούς κι εγώ θα ακολουθήσω
Που μ’ έκανε η αγάπη ποιητή
Της Πρέβεζας το φως θα συνηθίσω
Το μαύρο το μουντό και το σταχτί
R
Σα ρόδα από τριαντάφυλλα οι αγάπες μας θα ανθίσουν
Μα θα φυσήξει ο άνεμος κι όλα θα τα σαρώσει
Στα χέρια το παλτό θα μαρμαρώσει
Στο ανεστραμμένο πρόσωπο δυο δάκρυα θα κυλήσουν
Υπάλληλοι μιας άδειας πολιτείας
Βαδίζουμε με φάκελους κενούς
Κι αιτούμεθα συχνά άνευ αιτίας
Μετάθεση σε άλλους ουρανούς
Σαν Δον Κιχώτες πάντα μ’ ένα χρέος
Στο δρόμο μας πηγαίνουμε πιστοί
Κι ο χρόνος θα μας κυνηγάει έως
Για πάντα η σκιά μας να σβηστεί
Χαιρετώ... Χάρηκα που σας βρήκα και διαδικτυακά. Ως τώρα σας ήξερα μόνο από τις μεταφρασμένες αυτοσχέδιες ρίμες...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ iren oyitsak: Σας ευχαριστούμε πολύ για τις συνεισφορές σας που κατατείνουν στην ευημερία του παρόντος μπλογκίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ αντώνης: Κι εγώ χαίρομαι, φίλε "αυτοσχέδιε" -ή, μάλλον, "εξ απροόπτου"- Αντώνη, που ανακάλυψες το μπλογκ. Να μας "χτυπάς" την πόρτα, όπτε περνάς.