MAX JACOB

ΜΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΟΥ 

Νά ᾽χω θελήσει νὰ τραβήξω τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν ἀντλία μὲ δύο μπλὲ κανάτια, νὰ μοῦ ᾽χει ρθεῖ ἴλιγγος λόγῳ τοῦ ὕψους τῆς σκάλας· νά ᾽χω ξαναπάει νὰ πάρω κι ἄλλο ἕνα κανάτι ποὺ εἶχα, ἀλλὰ νὰ μὴν ἔχω ξαναγυρίσει τελικῶς στὴν ἀντλία λόγῳ τοῦ ἰλίγγου· νά ᾽χω βγεῖ ν᾽ ἀγοράσω ἕναν δίσκο γιὰ τὴ λάμπα μου ποὺ χάνει πετρέλαιο· νὰ μὴν ἔχω βρεῖ ἄλλους δίσκους παρὰ μόνο γιὰ τὸ τσάι, τετράγωνους, ποὺ δὲν πολυταιριάζουν στὴ λάμπα μου καὶ νὰ ἔχω βγεῖ ἀπὸ τὸ κατάστημα δίχως δίσκο. Νὰ ἔχω κατευθυνθεῖ πρὸς τὴ Δημοτικὴ Βιβλιοθήκη καὶ νά ᾽χω ἀντιληφθεῖ στὸ δρόμο πὼς εἶχα δύο ἄσχετα κολάρα καὶ καθόλου γραβάτα· νά ᾽χω ἐπιστρέψει σπίτι· νά ᾽χω πάει ἀπ᾽ τοῦ κυρίου Βιλντρὰκ νὰ τοῦ ζητήσω νὰ μοῦ δώσει κάποιο λογοτεχνικὸ περιοδικὸ καὶ νὰ μὴν ἔχω πάρει τὸ ἐν λόγῳ περιοδικό, ἐπειδὴ ὁ κύριος Ζὺλ Ρομαὶν λέει ἐκεῖ μέσα πράγματα ἄσχημα γιὰ μένα. Καὶ νὰ μὴν ἔχω μπορέσει νὰ κλείσω μάτι ἐξ αἰτίας κάποιας τύψης ποὺ μ᾽ ἔτρωγε, ἐξ αἰτίας τύψεων πολλῶν γενικῶς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀπελπισία ποὺ μὲ εἶχε πιάσει.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.