MAX JACOB
ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
γιὰ σένα, Μπωντλαίρ
Κοντὰ σ᾽ ἕναν πρίνο, ποὺ μέσ᾽ ἀπὸ τὰ φύλλα του μποροῦσες νὰ δεῖς κάποια πόλη, ὁ Δὸν Ζουάν, ὁ Ρότσιλντ, ὁ Φάουστ κι ἕνας ζωγράφος τό ᾽χανε ρίξει στὸ λακριντί.
«Ἔχω κάνει περιουσία βουνό», εἶπε ὁ Ρότσιλντ, «καὶ καθὼς δὲν μοῦ ἔδινε καμία ἀπόλαυση, ἐγὼ συνέχιζα νὰ μαζεύω καὶ ν᾽ ἀγοράζω, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ξαναβρῶ τὴ χαρὰ ποὺ μοῦ εἶχε χαρίσει τὸ πρῶτο μου ἑκατομμύριο».
«Ἐγὼ συνεχίζω πάντα νὰ γυρεύω τὸν ἔρωτα παρὰ τὶς τόσες δυστυχίες», εἶπε ὁ Δὸν Ζουάν. «Ν᾽ ἀγαπιέσαι καὶ νὰ μὴν ἀγαπᾶς εἶναι πράγμα ὀδυνηρό· ἐγὼ συνεχίζω, ἐν τούτοις, πάντοτε νὰ γυρεύω τὸν ἔρωτα μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ξαναβρῶ τὴ συγκίνηση κάποιου πρώτου-πρώτου ἔρωτα».
«Ἐγώ, ὅταν βρῆκα τὸ μυστικὸ ποὺ μοῦ ᾽δωσε τὴ δόξα», εἶπε ὁ ζωγράφος, «ἀναζήτησα ἄλλα μυστικὰ ν᾽ ἀπασχολῶ τὴ σκέψη μου· ἐκεῖνα ὅμως μοῦ ἀρνήθηκαν τὴ δόξα ποὺ μοῦ εἶχε δώσει τὸ πρῶτο, κι ἔτσι ἐπέστρεψα στὴν πεπατημένη, κι ἂς ἔνιωθα ἀηδία καὶ μόνο ἀηδία».
«Τοῦ λόγου μου παράτησα τὴ γνώση γιὰ τὴν εὐτυχία», εἶπε ὁ Φάουστ, «ἀλλὰ ξαναγύρισα στὴ γνώση, μολονότι ἦσαν ὅλες οἱ μέθοδοί μου ντεμοντέ, καὶ ξαναγύρισα ἀκριβῶς ἐπειδὴ εὐτυχία ἄλλη ἀπὸ τὴν ἔρευνα δὲν ὑπάρχει».
Στὸ πλάι τους βρισκόταν καὶ μιὰ νεαρὴ γυναίκα, ποὺ φόραγε στεφάνι ἀπὸ τεχνητὸ κισσὸ καὶ ἡ ὁποία εἶπε:
«Τί πλήξη, εἶμαι πάρα πολὺ ὄμορφη!»
Καὶ ὁ Θεός, πίσω ἀπὸ τὸν πρίνο, εἶπε:
«Ἐγνώρισα τὸ σύμπαν — ὁποία πλῆξις!»
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου