CARLOS BARBARITO
ΑΥΤΗ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ…
Αυτή ίσως είναι η τελευταία μέρα του κόσμου:
τα κορμιά ούτε καν αγγίζονται, κανένας
δεν γράφει στους τοίχους, ούτε το παράθυρό του τ’ ανοίγει
να γίνει καλοκαίρι στη μέση του χειμώνα.
Και τώρα, να, καθυστερεί
τα κορμιά ούτε καν αγγίζονται, κανένας
δεν γράφει στους τοίχους, ούτε το παράθυρό του τ’ ανοίγει
να γίνει καλοκαίρι στη μέση του χειμώνα.
Και τώρα, να, καθυστερεί
ό,τι έφτασε βιαστικό και ξυπόλητο
για να δώσει στη γη τονικότητα,
νόημα για να δώσει στον σάλο.
Ό,τι δεν εξατμίζεται και ό,τι δεν εξαρτάται
απ’ των ανέμων τη μανία, από τ’ αστραπόβροντα.
Η όποια ανάσα που δεν ακούγεται, κατάκοπη,
σε κάποιου πηγαδιού το φιλιατρό. Εκείνος που
δεν είναι εδώ απλός αριθμός,
σκιά φωτεινή του φωτός
από φανάρι που τρεμοσβήνει
για να δώσει στη γη τονικότητα,
νόημα για να δώσει στον σάλο.
Ό,τι δεν εξατμίζεται και ό,τι δεν εξαρτάται
απ’ των ανέμων τη μανία, από τ’ αστραπόβροντα.
Η όποια ανάσα που δεν ακούγεται, κατάκοπη,
σε κάποιου πηγαδιού το φιλιατρό. Εκείνος που
δεν είναι εδώ απλός αριθμός,
σκιά φωτεινή του φωτός
από φανάρι που τρεμοσβήνει
κρεμασμένο από κάποιαν αχτίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου