ΤΗΝ ΕΠΑΥΡΙΟ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΤΗΝ ΕΠΑΥΡΙΟ

Φανοστάτες πεσμένοι· κι ένα δέντρο· – το φως κυκλοφορούσε

  από κάτω·

το δεύτερο πέρασμα δίπλα στους υπονόμους. Φέραν τα βίντζια,

σηκώσαν τα βαγόνια, πήραν τους νεκρούς. Δε φταίξαμε – είπε.

Ανάμεσα στις σιδηροτροχιές η γριά μάζευε χαμομήλια.

Βρήκε το ρολόι του εισαγγελέα· το πέρασε στο χέρι της. Τί

  θαρρείς, γιέ μου,

που οι νεκροί δεν πεινάνε; – τρώνε τα σίδερα, τις πόρτες, την

  πέτρα. Τότε

πάνω απ’ το πρόχωμα φώναξε ο Βαγγέλης. Δεν ξεχώρισαν λόγια.

  Οι άλλοι

βγάλαν απ’ τα πουκάμισά τους τις σημαίες και προχωρήσαν προς

  τον χάλκινο ιππέα.

Από την ποιητική συλλογή: Το μακρινό (1975).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΒ΄, Κέδρος, Αθήνα 1997, σελ. 19.