ΤΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΪΤΑΣ

ΤΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο ουρανός σταμάτησε στην πόρτα μου

αυτά που είναι πέρ’ απ’ το χρόνο ήρθαν

ταξίδεψαν πολλές γενιές ανάμεσα στους αιώνες

όπως η μέλισσα από λουλούδι σε λουλούδι

όσα το σώμα διέγραψε

αποκαλύπτει

το θαύμα γεννιέται μόνο από θαύμα.

Ο κόσμος είναι πιο νέος από μας

χιλιάδες χρόνια

εραστής της αθανασίας η νιότη

χιμάει όπως ο αιχμάλωτος σκύλος

μυρίζοντας τους δρόμους του χάους

σπάει τα δεσμά του και ορμά

κυνηγώντας το ανείπωτο μέσα του.

Δε μας λείπει παρά

η ώρα εκείνη που τα πουλιά πετούν

έξω απ’ τις μέρες

όταν το φως και η θάλασσα γίνουν ένα

υπάρχει ακόμα μια θημωνιά μεταμέλειες

στις αφετηρίες όλων των ονείρων

γιατί δρόμος άλλος για την άνοιξη

δεν υπάρχει.

Από την ποιητική συλλογή: Βασίλης Φαϊτάς, «Στο καφέ “Εντροπία”», Μανδραγόρας, Αθήνα 2017, σελ. 25.