Η ΑΛΛΟΤΙΝΗ ΖΩΗ

CHARLES BAUDELAIRE

Η ΑΛΛΟΤΙΝΗ ΖΩΗ

Κάτω από ευρύχωρους, καιρό εκατοίκησα , πυλώνες,

Που οι ήλιοι τούς χρωμάτιζαν με χίλιες δυό βαφές,

Και που με τις μεγάλες τους ίσιες, αδρές κολόνες,

Από γρανίτη έμοιαζαν, όταν βράδιαζε, σπηλιές.

Οι ανεμοζάλες, τ’ ουρανού κυλώντας τις εικόνες,

Εσμίγαν μ’ έναν τρόπο επίσημο και μυστικό

Τις συγχορδίες τους τις πλούσιες και τις μεγαλοφώνες

Με του ηλιοβασιλέματος το φέγγος το λαμπρό.

Μέσα στις ήρεμες χαρές καιρό έζησα εκεί πέρα,

Μέσα στο κύμα, μες στο φώς, μες στο λαμπρόν αιθέρα,

Μέσα σε σκλάβους, με γυμνά ολοεύωδα κορμιά,

Που με δροσάτ’ ανέμιζαν κλαδιά το μέτωπό μου,

Και που να προσπαθούν να βρουν, μονάχη έγνοια είχαν,

Τ’ οδυνηρό, που μ’ έκαμνε να λυώνω, μυστικό μου.

Μετάφραση: Κλέων Παράσχος.

Από το βιβλίο: Charles Baudelaire, «Εικοσιοκτώ ποιήματα», επιλογή – μετάφραση Κλέων Παράσχος , Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 1999, σελ. 47.

*******

LA VIE ANTÉRIEURE

J'ai longtemps habitι sous de vastes portiques
Que les soleils marins teignaient de mille feux,
Et que leurs grands piliers, droits et majestueux,
Rendaient pareils, le soir, aux grottes basaltiques.

Les houles, en roulant les images des cieux,
Mκlaient d'une faηon solennelle et mystique
Les tout-puissants accords de leur riche musique
Aux couleurs du couchant reflιtι par mes yeux.

C'est lΰ que j'ai vιcu dans les voluptιs calmes,
Au milieu de l'azur, des vagues, des splendeurs
Et des esclaves nus, tout imprιgnιs d'odeurs,

Qui me rafraξchissaient le front avec des palmes,
Et dont l'unique soin ιtait d'approfondir
Le secret douloureux qui me faisait languir.