ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ
ΔΙΗΓΗΜΑ, 5.
Νοσοκομείο
των ξανθών αγγέλων. Ο αγαπημένος μου ποιητής χτυπημένος από το αίμα
στην καρδιά, κείτεται μόνο με το σλιπ πάνω στα νερά. Στην άκρη του
κρεβατιού, ο μικρός μου αδελφός και εγώ κοιτάμε το καλοκαίρι. Μιά κυρία από τη
Γαλλία μας μιλάει για σουρεαλισμό. Εσύ κοιμάσαι μέσα στα χόρτα, πλάι σε μιά
λίμνη με πολλούς φαντάρους.
Από το
βιβλίο: Γιάννης Κοντός, «Φωτοτυπίες», 2η έκδοση, Κέδρος, Αθήνα 1979,
σελ. 9.
Γιάννης Κοντός «Το φαρμακείο»
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι ευτυχισμένος όταν ακούω μουσική και κατοικώ στο παλιό φαρμακείο, με τις πορσελάνες, τα φάρμακα, το λίγο φως. Κάθομαι και ζυγίζω ποσότητες φαρμάκων και λέξεων – εκτελώ πολλές φορές ανύπαρκτες συνταγές – όμως δουλεύω με συνέπεια και υπομονή υποδειγματική. Ακίνητος κοιτάζω πίσω από το θαμπό τζάμι τους περαστικούς. Περιμένω να ανοίξει η πόρτα, να ακουστεί το κουδουνάκι, να σηκώσω με κόπο το ημίπληκτο πόδι μου, να το σύρω μέχρι την είσοδο και να χαμογελάσω στον πελάτη. Όπως ανοίγει η πόρτα μπαίνουν μέσα άλλες εποχές – προηγούμενες και επόμενες – και χάνω για λίγο την ισορροπία μου. Τη βρίσκω αμέσως. Αρχίζω να παιδεύω πάλι τη ζυγαριά και το σώμα μου. Χρόνια διανυκτερεύω. Έχω να κοιμηθώ χιλιάδες ώρες. Πίνω όλα τα φάρμακα (ποιήματα) που φτιάχνω και δε λέω να πεθάνω. Μάλλον δυναμώνω. Φοράω το μαύρο παλτό, το μαύρο κεφάλι. Έξω χιονίζει, δεν ακούει κανείς.
(Ανωνύμου Μοναχού)