ΑΝΤΙΟ

JAROSLAV SEIFERT

ΑΝΤΙΟ

Στου κόσμου τα εκατομμύρια στίχους

πρόσθεσα κι εγώ κάτι λίγες στροφές δικές μου.

Κι ας μην υπήρξαν σε τίποτα σοφότερες

από των γρύλλων το τραγούδι.

Το ξέρω. Συγχωρήστε με.

Αλλά όπου νά ’ναι τελειώνω.

Επ’ ουδενί ήσαν το πρώτο ίχνος από πέλμα ανθρώπινο

στη σκόνη επάνω της σελήνης.

Κι αν κάπου-κάπου έλαμπαν,

δεν ήτανε το φως δικό τους.

Τη γλώσσα ετούτη των Τσέχων αγάπησα.

Και αυτή, ακόμα κι αν τα χείλη της βουβά

τα σφίγγει μες στα ρίγη της,

πολύ εύκολα τους εραστές τούς πάει στα φιλιά

όσο πλανιούνται εκείνοι σ’ ένα κόκκινο τοπίο

όπου πολύ πιο αργά κι απ’ ό,τι στους τροπικούς

ο ήλιος.

Μαζί μας η ποίηση πηγαίνει φτάνει ώς τις απαρχές.

Σαν την πράξη την ερωτική.

σαν την πείνα, σαν την πανούκλα, σαν τον πόλεμο.

Μερικές φορές οι στίχοι μου είναι χαζοί – πολύ χαζοί

και με κάνουν να ντρέπομαι.

Και δεν το συγχωρώ αυτό στον εαυτό μου.

Μα βγαίνοντας να βρω ωραίες λέξεις

πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερο

απ’ το να σκοτώνεις ή να σφαγιάζεις.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.