ΦΩΣ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΓΥΡΕΥΩ

MIGUEL HERNÁNDEZ

ΦΩΣ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΓΥΡΕΥΩ

Φως άλλο δεν γυρεύω – του κορμιού σου θέλω μόνο:

διαφάνεια απόλυτη και διαύγεια γλαφυρή σαν θέμα·

μαρμαρυγή με σπλάχνα ποταμού που με τον χρόνο

βαθιά εμπεδώνεται και γίνεται άμετρη με το αίμα.

Ποιες ύλες στίλβουσες και ανθεκτικές σού δώσαν σχήμα,

καρδιά ορθρινή που φάσματα πρωιού έχεις ενσαρκώσει;

Τη μέρα θέλω που ’χει της ανάσας σου το κλίμα.

Μια χαραυγή είναι το αίμα σου που δεν θα μεγαλώσει.

Φως και ήλιος είναι μόνο το κορμί σου. Και λυκόφως

τ’ άλλα όλα. Εγώ δεν βλέπω τίποτ’ άλλο – μόνο εσένα.

Στο πέρασμά σου γίνονται όλα έρεβος και ζόφος.

Τα μάτια σου, άγνωρα, ποτέ δεν είν’ βασιλεμένα.

Διαφάνεια που δεν θά ’χει παρακμή. Ύψιστη ουσία

της αίγλης που ποτέ δεν στέκει σε κορφή και σε άκρη.

Και νεότητα. Μαρμαρυγή. Διαφάνεια υπερουσία

που αναζητάει άστρα απρόσιτα και στου αχανούς τα μάκρη.

Το σώμα μελαψό με φως και γόνιμη μιαν άψη.

Χορτάρι μαύρο οι απαρχές – στους κρόταφους φυτρώνει.

Τα μάτια μαύρη ρουφηξιά, το βλέμμα τά ’χει θάψει.

Γαλάζια μέρα. Νύχτιο φως. Σκιά είσαι που ζυγώνει.

Φως άλλο δεν γυρεύω απ’ της σκιάς σου τα χρυσάφια

με δαχτυλίδια σκοτεινά και χορταρένια βέρα.

Μες στο αίμα μου που σφύζει στου κορμιού σου τα εδάφια

για πάντα θά ’ναι νύχτα και για πάντα θά ’ναι μέρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.