ΣΑΝ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΘ’ Η ΝΑΡΚΗ

W.B. YEATS

ΣΑΝ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΘ’ Η ΝΑΡΚΗ

Σαν του χρόνου έρθ’ η νάρκη και με τρίχες λευκές

πλάι στο τζάκι ως θά εισαι για στοχάσου και σκέψου

τη γλυκιά τη ματιά σου. Μα και πάλι ονειρέψου

τις βαθιές και χαμένες των ματιών σου σκιές.

Πόσοι νά ’χουν λατρέψει τις γλυκιές σου στιγμές

κι αγαπήσαν –ποιός ξέρει– τη γαλήνια μορφή σου;

Ποιός να λάτρεψεν όμως την αλήτρα ψυχή σου

και τις θλίψεις σου που άλλαζαν μύριες μορφές;

Στη θρακιά σκύβει τώρα – σιγοτρέμουν τα χέρια,

μουρμουρίζει τη θλίψη, πως η αγάπη περνά,

ξεκινάει κι ανεβαίνει σε βουνά μακρινά

τη μορφή του να κρύψει σε κορών’ απ’ αστέρια.

Μετάφραση: M. Καραγάτσης.

Από το βιβλίο: W.B. Yeats, «Ποιήματα», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1999, σελ. 10.

*********************

W.B. YEATS

WHEN YOU ARE OLD

When you are old and grey and full of sleep,

And nodding by the fire, take down this book,

And slowly read, and dream of the soft look

Your eyes had once, and of their shadows deep;

How many loved your moments of glad grace,

And loved your beauty with love false or true,

But one man loved the pilgrim soul in you,

And loved the sorrows of your changing face;

And bending down beside the glowing bars,

Murmur, a little sadly, how Love fled

And paced upon the mountains overhead

And hid his face amid a crowd of stars.