ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΕΣΑΡ ΚΑΝΤΟΝΙ

CÉSAR CANTONI

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο του δωματίου μου

μπαίνει ο αναμμένος άνεμος που έρχεται απ’ τη δύση,

μπαίνει το άρωμα των λουλουδιών της μεσαυλής,

μπαίνει το φεγγάρι μαζί με τ’ αστέρια

και στη μέση της νυχτερινής κουφόβρασης

μπαίνει και μία μαγική πυγολαμπίδα,

ένα σύμπαν μικροσκοπικό πλην αύταρκες

και μες στο μισοσκόταδο αφήνει

τα φωτεινά της ίχνη

για να κρατιέται άγρυπνος ο απασχολημένος νους.

              Noche estival

ΣΙΝΤΡΙΒΑΝΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Έχοντας περπατήσει και περπατήσει στην έρημο

είδα στο δρόμο μου ένα σιντριβάνι.

Δεν ήταν όνειρο, δεν ήτανε κομμένο δέντρο,

δεν ήταν αστέρι που ’χε πέσει.

Ήταν ένα σιντριβάνι στο δρόμο.

Δεν είχε φτερά, δεν κατάπινε κέρματα,

σε καμμία δεν σ’ έβαζε ιδιαίτερη σκέψη.

Αλά γιατί θά ’πρεπε το σιντριβάνι εκεί

νά ’ναι κάτι που δεν είναι,

ν’ αποτελεί, ενδεχομένως, σχήμα μεταφοράς,

να ενσαρκώνει κάποιο αυθαίρετο σύμβολο;

Αυτό που –πέραν πάσης αμφισβητήσεως– είδα εγώ

ήταν ένα σιντριβάνι στο δρόμο,

ναι, ήταν ένα σιντριβάνι στο δρόμο,

τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα

  παλιό σιντριβάνι.

          Un surtidor en el camino

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

Κάθε βράδυ, κάθε βράδυ παίρνω τα σκουπίδια μου,

τα βάζω σ’ έναν σάκο, τα κατεβάζω στο δρόμο

και γυρνάω σπίτι.

(Αυτή είναι η ρουτίνα ενός άντρα

που έχει ρόλο αντιήρωα

σε αστυνομική ταινία.)

Προτού μπω μέσα, χαιρετάω το γείτονά μου

–άλλο ένα αστέρι τουλάχιστον του Χόλλυγουντ–

που ομοίως είχε κατεβάσει τα σκουπίδια του.

Ύστερα περνάει το απορριμματοφόρο και,

ενώ τα σκυλιά της γειτονιάς πηδούν συνέχεια γύρω του,

περισυλλέγει ό,τι ξέμεινε από άλλη μια μέρα του κώλου.

             Poética de la basura

Ο ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ποιός μπορούσε, τότε, στον νου του να το βάλει;

Το βέβαιο είναι ότι ο πατέρας μου πέθανε

σαν να μην είχε στη ζωή ποτέ του υπάρξει.

Μια μέρα τού επάγωσαν χέρια και πόδια,

το σπίτι μας γέμισε με συγγενείς

και η μητέρα μου θρηνούσε με λυγμούς πλάι στο κρεβάτι.

Ακόμα το θυμάμαι.

Ο πατέρας μου είναι νεκρός: πλέον δεν υφίσταται

και ούτε λέει τίποτα να ξέρουμε αν υπήρξε ευτυχής.

Τούτο το ήρεμο φθινοπωρινό πρωινό

που το νερό γουργουρίζει στον βραστήρα,

που το ραδιόφωνο λέει για τις τελευταίες καταστροφές

και που εγώ ολοκληρώνω τη συνήθη τελετουργία

  του ξυρίσματος,

μόνο ένα πράγμα είναι πια πραγματικό: η απουσία του,

  που ούτε στιγμή δεν παύει να υπάρχει.

            El tiempo irreparable

ΣΤΟΝ ΥΠΟΓΕΙΟ

Όσο διαρκούσε η διαδρομή

–χυτά τα μαλλιά σου,

το στόμα βαμμένο–

εγώ κοιτούσα την όψη σου

που καθρεφτιζότανε στο παράθυρο.

Ήσουν όμορφη, τόσο όμορφη

πάνω στο τζάμι το γυμνό,

που ζω ερωτευμένος ακόμα

με μιαν αντανάκλαση.

          En el subte

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.