ΠΟΤΑΜΟΙ

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στη Νικολέττα Σίμωνος για την ονομαστική της εορτή

CZESŁAW MIŁOSZ (1911-2004)

ΠΟΤΑΜΟΙ

Με ονόματα πολλά και ποικίλα μόνο εσάς εξύμνησα, ποταμοί,

  ω ποταμοί!

Είσαστε γάλα και μέλι και έρως και χορός και θάνατος.

Από πηγή μέσα σε απόκρυφο σπήλαιο, από χορταριασμένους

  βράχους, σταλαγματιά-σταλαγματιά,

Όπου κάποια θεά νερό χύνει της ζωής μέσ’ απ’ το σταμνί της,

Σε ρεύματα καθάρια στο λιβάδι, όπου φλοισβίζουν κάτω από

  το χώμα ρύακες,

Αρχίζει της ροής σας το γένος και της ροής μου το γένος, και η

  κατάπληξη, και το γρήγορο πέρασμα.

Την όψη μου έβαλα γυμνός στον ήλιο αγνάντια, με σχεδόν μισό

  κουπί πηγαίνοντας –

Βελανιδιές, αγροί, στις παρυφές ενός πευκόδασου,

Σε κάθε καμπή ολόγυρα η επαγγελία της γης,

Καπνός σε χωριά, κοπάδια νυσταγμένα, πετροχελίδονα να

  πετάνε πάνω από τις απότομες αμμώδεις όχθες σας.

Στα νερά σας εμπήκα αργά-αργά, βήμα το βήμα,

Και το ρεύμα σ’ εκείνη εκεί τη σιγαλιά μου ελύγισε τα γόνατα,

Ώσπου του παραδόθηκα και με κουβάλησε ενώ κολυμπούσα

Σ’ όλον τον αχανή ουρανό που ετίναζε ανταύγειες μεσημβρίας

  θριαμβευτικής παντούθε.

Ήμουν στις όχθες σας με το που ξεκίναγε μια μεσοκαλοκαιριάτικη

  νύχτα,

Όπως όταν το φεγγάρι στρογγυλεύει τελείως και τα χείλη αγγίζουν

  ασπασμών τελετουργίες –

Μέσα μου ακούω τώρα, όπως και τότε, τον παφλασμό του νερού

  στις πιρόγες ανάμεσα

Και τον ψίθυρο που με καλεί σ’ εναγκαλισμούς και στην παραμυθία.

Κατεβαίνουμε με τις καμπάνες να χτυπάνε σ’ όλες τις βουλιαγμένες

  πόλεις.

Λησμονημένους μας υποδέχονται των τεθνεώτων οι πρεσβείες,

Ενώ η ακατάπαυστη ροή σας μάς κουβαλάει και όλο μας πηγαίνει,

  όλο μας πηγαίνει…

Και τίποτα δεν είναι ούτε ήταν. Τίποτα. Πλην μόνο η στιγμή

  – αιώνια αυτή.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.