ΠΡΟΣΩΠΑ, ΟΥΟΛΤ ΟΥΙΤΜΑΝ

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

 

ΠΡΟΣΩΠΑ, ΟΥΟΛΤ ΟΥΙΤΜΑΝ

 (για τον Γιώργο Κεντρωτή)

 

Ma come io possiedo la storia,

essa mi possiede; ne sono illuminato:

ma a che serve la luce?

P.P. Pasolini

 

Τώρα πια είσαι ένα τοπίο που βυθίζεται,

Ουόλτ Ουίτμαν. Οι προσόψεις της προόδου,

το Κρυστάλλινο Παλάτι θρύψαλα.

O Henry Luce στο σκοτάδι, ανώφελος.

Κι όμως κάποτε υπήρξαμε

αρκετά τυφλοί για να βαδίσουμε πάνω

στις παρατάξεις σου, ξεχνώντας την καμπούρα μας

ξεχνώντας τον κλοιό της Μεσογείου

ξεχνώντας τ’ αδιέξοδα της γλώσσας μας,

συλλαβίζοντας μαζί σου

Paumanok, Okonee, Monongahela

παλιμπαιδίζοντες, θεωρώντας τις επαναστάσεις

μόνιμες, προσπερνώντας τα ικριώματα

με τις αγχόνες μας.

.

Κι ο εχθρός υπέγραφε

σύμφωνα μαζί σου, Ουόλτ Ουίτμαν.

Αποφασίζατε κρυφά συναλλαγές.

Τα δημοκρατικά σου τραγούδια,

ενοράσεις διάτρητες απ’ το μολύβι

του εμφυλίου, κυκλοφορούσαν στην αγορά.

Συμβιβαζόταν.

Bisogna comprendere, λέγαμε, μα

δεν καταλαβαίναμε

πως όταν έλεγες There are

the negroes at work,

in good health

εμείς ήμασταν οι νέγροι,

δεμένοι γερά με Προτεσταντικό κορδόνι,

αμνήμονες,

κι εσύ ο θεατής. Κι όμως,

λίγα μονάχα χρόνια μετά

τους πρώτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς

της ιστορίας, λίγο μετά τις νέες Καρχηδόνες,

μέσα σε χαρακώματα

ξεφυλλίζαμε ακόμα τη χλόη,

χτίζαμε νέα τάξη απ’ τις επαναλήψεις σου,

ψιθυρίζαμε il comunismo non oscurerà

la bellezza e la grazia.