ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ
ΝΑ ΜΙΛΟΥΣΑΝΕ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ
Θυμήθηκα αυτές τις μέρες
το σκύλο μας.
Αζόρ το βάφτισε η αδελφή μου
φοιτήτρια τότε στο διδασκαλικό κολλέγιο
φαντάζομαι το πήρε
από κάποιο αγγλικό μυθιστόρημα.
Γκρίζο το τρίχωμα του
αγέρωχο το σώμα του
κυκλοφορούσε στην αυλή
επιθεωρώντας κάθε γωνιά της.
Καλωσόριζε τα βράδια τον πατέρα
κινώντας την ουρά
μα και τη μέρα
γνώριζε από τις μυρωδιές, ποιος ξέρει,
κι ανάλογα φερότανε.
Φιλικό το γαύγισμα του
κι άλλοτε της διαμαρτυρίας
άλλαζε από την αύρα υποθέτω
που εκπέμπουνε οι άνθρωποι
κρύβοντας βαθιά τα συναισθήματα τους
κι άλλα πως είναι απ' έξω εκφράζουνε.
Μα το ζώο
που την αλήθεια αναζητά
και τη φιλία απ' τη φοβέρα ξεχωρίζει
δε ξεγελιέται
κι αλλοίμονο αν μιλούσανε οι σκύλοι
τόσα που ξέρουνε
και δεν τους ξεγελάει κανείς
μήτε χαμόγελο περαστικού μήτε
το γεια σου γείτονα αγαπητέ μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου