Όταν τα εξωτερικά τοπία ορμούν -στην κυριολεξία- και αγκαλιάζουν, καθηλώνουν, μετουσιώνουν, ή ακόμη και εκμηδενίζουν τα εσωτερικά τοπία της ψυχής -αλλά και το αντίθετο-, τότε δημιουργείται η ποίηση του Γκεοργκ Τρακλ!
Όταν δε και η μεταφραστική πένα του Γιώργου Κεντρωτή κατορθώνει αυτό το πάντρεμα φύσης-πονεμένου ανθρώπου να μας το κάνει οικείο, -προσωπικό θα έλεγα-, τότε η ποίηση αυτή έχει βρει στόχο.
Πονεμένη ψυχή ο αυστριακός Τρακλ,(1887-1914) καταθέτει ακριβώς αυτό στην ποίησή του, αυτό δηλαδή που μπορεί να αφορά αποκλειστικά εκείνους που... <<τα βράδια που σημαίνουν οι καμπάνες την ειρήνη, ακολουθάω τα πουλιά, τις θαυμαστές τους πτήσεις, μεγάλα σμάρια, σαν προσκυνητών μετακινήσεις που χάνονται στην αίσια του φθινόπωρου γαλήνη...>>
Η μελαγχολία του Τρακλ, σέρνεται σιωπηλά, αθόρυβα, μέσα στα γαλαζωπά σούρουπα, κάτω από δέντρα που βυζαίνουν, λίμνες που φυλάνε μυστικά, αγκάθια που συνοδεύουν νυχτερινά βήματα απελπισίας ή εξιλέωσης, γίνεται παιδικό τραγούδι γλυκύτατο, αλλά και στεναγμός και θρήνος άραχλος...
Ο Τρακλ λόγω της ιδιοσυστασίας του χαραχτήρα του-βαριά μελαγχολία-, αλλά και των οικογενειακών αλλά και κοινωνικών συνθηκών (πρώτος παγκόσμιος πόλεμος στον οποίο και έλαβε μέρος ως τραυματιοφορέας), ποτέ δε βρήκε ησυχία και ψυχικό απάγγειο... Στο σφαγείο της μάχης του Γκρόντεκ μόνος να περιθάλπει 90 τραυματίες προσπαθεί να βάλει τέλος στη ζωή του. Δεν τα κατάφερε εκεί, τα κατάφερε λίγο αργότερα όμως σε ηλικία μόλις 27 ετών.
<<Γκρόντεκ>> επιγράφεται και το ποίημα όπου η αθλιότητα του πολέμου ιδωμένη μέσα από τα μάτια μιας ευαίσθητης ψυχής γίνεται <<... νύχτα , αγκαλιάζει τους πεθαμένους μαχητές, τον άγριο θρήνο των τσακισμένων τους στομάτων...>>
Georg Trakl <<Άπαντα τα ποιήματα>> σε μετάφραση Γιώργου Κεντρωτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου