ΘΑΡΡΩ ΣΑΝ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ’ΣΑΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

[ΘΑΡΡΩ ΣΑΝ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ’ΣΑΙ]

(απόσπασμα)

                  (…) Θαρρώ

σαν χορευτής θα πρέπει νά ’σαι, όταν τινάζεται και στέκει

   για λίγο στον αέρα

επιβραδύνοντας την κάθοδό του, καταργώντας

το νόμο της βαρύτητας. Σαν χορευτής, ναι, όταν υψώνει

ψηλά, ψηλά, στό ’να του χέρι μιαν αγέρινη χορεύτρια· τότε

μας κόβεται η ανάσα μη και δώσει φτερά στη χορεύτρια

   κι αυτή πετάξει

πλάι σ’ ένα πάλλευκο σύννεφο ανεπίστρεφτα, ή μην τη

   γκρεμίσει

σε μιαν αόρατη άβυσσο, που πάντα βέβαια υπάρχει

μπροστά στα πόδια μας, – κ’ ίσως γι’ αυτό οι ερωτευμένοι,

   τα βράδια,

βαδίζουν τόσο αργά, με τόση προφύλαξη, πιασμένοι

   απ’ τη μέση,

δίπλα στη θάλασσα ή κάτω απ’ τα δέντρα.

Από το βιβλίο: «Φαίδρα» (1975).

Περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Τέταρτη διάσταση», Κέδρος, Αθήνα 1979, σ. 298.