ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΑΠ’ Τ’ ΑΦΩΝΟ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

[ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΑΠ’ Τ’ ΑΦΩΝΟ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΑ]

(απόσπασμα)

(…) Βγάζουμε

απ’ τ’ άφωνο σπασμένα κρύσταλλα, κληματόβεργες, πέτρες.

   Για λίγο

μια λάμψη, μια σκάλα, ο καπνός. Τα ρίχνεις πάλι (ή μάλλον

πέφτουν μονάχα τους) μες στο άφωνο. Καμμιά έκπληξη πια

δική μας ή ξένη. Λησμονιά και συνήθεια

γύρω στις πράξεις και στ’ αγάλματα. (…)

Από την ποιητική συλλογή «Βολιδοσκόπος» (1973).

Από το βιβλίο «Γίγνεσθαι» (1970-1977), Κέδρος, Αθήνα 1983, σ. 98.